Ernst Meyer (psychiatra)

Zobacz też: inne osoby nazywające się Ernst Meyer.
Ernst Meyer
Ilustracja
Jako student na Uniwersytecie w Marburgu przed 1890
Data i miejsce urodzenia

10 maja 1871
Getynga

Data i miejsce śmierci

3 grudnia 1931
Królewiec

Profesor nauk medycznych
Specjalność: psychiatria
Alma Mater

Uniwersytet w Marburgu
Uniwersytet w Getyndze

Doktorat

1894

Habilitacja

1900

Profesura

1904

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Uniwersytet Albrechta w Królewcu

Rektor Uniwersytetu w Królewcu
Grobowiec rodzinny na Neuenheimer Friedhof w Heidelbergu

Ernst Meyer (ur. 10 maja 1871 w Getyndze, zm. 3 grudnia 1931 w Królewcu) – niemiecki lekarz psychiatra, profesor Uniwersytetu w Królewcu, tajny radca sanitarny.

Życiorys

Syn psychiatry Ludwiga Meyera (1827–1900). Studiował medycynę na Uniwersytecie w Marburgu i Uniwersytecie w Getyndze. Po otrzymaniu tytułu doktora medycyny w 1894 roku pracował jako asystent w klinikach psychiatrycznych w Getyndze, Tybindze i Kilonii. W 1900 roku habilitował się, w 1904 został profesorem nadzwyczajnym psychiatrii na Uniwersytecie w Królewcu, w 1906 roku profesorem zwyczajnym i dyrektorem kliniki. W 1913 roku został mianowany tajnym radcą sanitarnym. W latach 1918–1919 pełnił funkcję rektora Uniwersytetu w Królewcu.

Ożenił się z Käthe Schmieden z Berlina, mieli czworo dzieci. Dwóch synów: Hans-Hermann Meyer (1909–2000) i Joachim-Ernst Meyer (1917–1998) również zostało psychiatrami[1]. W 1931 ukazał się poświęcony mu zeszyt (Festschrift) czasopisma „Archiv für Psychiatrie und Nervenkrankheiten”.

Jego uczniami byli m.in. Frieda Fromm-Reichmann i Walther Riese[2].

Wybrane prace

  • Ueber Ausscheidungstuberkulose der Niere. Göttingen: Kästner, 1894
  • Beitrag zur Kenntniss der acut entstandenen Psychosen und der katatonischen Zustände[3]. 1899
  • Psychiatrie (= Diagnostische und therapeutische Irrtümer und deren Verhütung. Bd. 2). Leipzig: Thieme, 1917; 2., verbesserte Auflage 1923.
  • Krankheiten des Gehirns und des verlängerten Marks (= Diagnostische und therapeutische Irrtümer und deren Verhütung. Bd. 12). Leipzig: Thieme, 1921.

Przypisy

  1. ↑ Alma Kreuter: Deutschsprachige Neurologen und Psychiater. Ein biographisch-bibliographisches Lexikon von den Vorläufern bis zur Mitte des 20. Jahrhunderts. München: Saur, 1996, s. 952.
  2. ↑ Stahnisch F.W., Pow S. Walther Riese (1890–1976). „Journal of Neurology”. 261 (12), s. 2466, 2014. 
  3. ↑ E. Meyer, Beitrag zur Kenntniss der acut entstandenen Psychosen und der katatonischen Zustände, „Archiv für Psychiatrie und Nervenkrankheiten”, 32 (3), 1899, s. 780–902, DOI: 10.1007/BF02322183, ISSN 0003-9373 (niem.).