Ernest Faltz

Data i miejsce urodzenia	21 marca 1776 Byczyna
Data i miejsce śmierci	12 września 1851 Warszawa
Miejsce spoczynku	cmentarz ewangelicko-reformowany w Warszawie
Zawód, zajęcie	tajny radca
Odznaczenia

Ernest Faltz (ur. 21 marca 1776 w Byczynie zm. 12 września 1855 w Warszawie) – urzędnik, senator, Członek Rady Stanu Królestwa Polskiego i Zebrania Ogólnego Warszawskich Departamentów Rządzącego Senatu.

Służbę publiczną rozpoczął w sądownictwie pruskim w 1797. Kontynuował ją w Księstwie Warszawskim i Królestwie Kongresowym. W 1820 został deputowanym na Sejm z cyrkułu Kalisza. Wybierany do Sejmów 1825 i 1830 roku. Po wybuchu powstania listopadowego wyjechał za granicę. 20 czerwca 1831 skreślony ze składu sejmowego. Od 1828 był radcą Konsystorza Wyznań Ewangelickich, w 1832 został jego prezesem z ramienia wyznania ewangelicko-reformowanego. W 1833 mianowany członkiem Rady Stanu. W 1841 został członkiem warszawskich departamentów Senatu Rządzącego, w 1843 został prezesem IX departamentu. W latach 1850–1851 był Prezesem Komisji Przygotowawczej przy Ogólnym Zebraniu WDRS.

Odznaczony Orderem Świętej Anny 1 klasy z koroną, Orderem Świętego Stanisława 1 klasy, Orderem Orła Czerwonego 2 klasy z Gwiazdą oraz Znakiem Honorowym Nieskazitelnej Służby^[1]. Gdy obchodził jubileusz 50-lecia służby, został obdarowany przez cara Mikołaja kosztowną tabakierą ozdobioną cyfrą J.C.K. Mości i brylantami^[2].

Pochowany na cmentarzu ewangelicko-reformowanym w Warszawie (kwatera E-2-1)^[3].

• Tadeusz Manteuffel, Ernest Faltz, w: Polski Słownik Biograficzny, t. VI, 1948 s. 366.