Erik Lindegren (ur. 5 sierpnia 1910, zm. 31 maja 1968) – szwedzki pisarz, poeta, krytyk, tłumacz, członek Akademii Szwedzkiej (1962–68, fotel nr 17).
Życiorys
Lindegren urodził się w Luleå, w regionie Norrbotten, jego ojciec był inżynierem kolejnictwa.
Interesował się muzyką, operą i sztukami wizualnymi, był znakomitym librecistą w Królewskiej Operze Szwedzkiej, a także krytykiem operowym. Lindegren napisał libretto m.in. dla kosmicznej opery Aniara Karla-Birgera Blomdahla[1]. W latach 1948–1950 kierował czasopismem literackim „Prisma”.
W 1962 roku został wybrany do Akademii Szwedzkiej, gdzie zajął fotel nr 17. W latach 1964–1968 był członkiem komitetu noblowskiego.
Zmarł na raka trzustki w 1968 roku.
Twórczość
Wraz z Gunnarem Ekelöfem uważa się go za jednego z najwybitniejszych przedstawicieli modernizmu w poezji, rozwijającego się w Szwecji od lat 40. XX wieku. Tłumaczył na język szwedzki dzieła T.S. Eliota, Rainera Marii Rilkego, Grahama Greene’a, Saint-Johna Perse'a, Dylana Thomasa, Williama Faulknera, Paula Claudela i wielu innych[1].
Zadebiutował w 1935 roku tomikiem Posthum ungdom. Jego najbardziej znanym tomikiem poetyckim jest mannen utan väg („człowiek bez drogi”), wydany w 1942 roku, uważany za przełomowe dzieło jego pokolenia i szwedzkiego modernizmu[2].
Nagrody
Przypisy
- ↑ a b Książka Roku 1969 Britannica , obejmująca wydarzenia z 1968 r., (Opublikowana w 1969 r.), Artykuł „Obituaries 1968”, artykuł dotyczący „Lindegren, (J.) Erik”, strona 574
- ↑ BerntB. Olsson BerntB., IngemarI. Algulin IngemarI. (red.), Litteraturens historia i Sverige, wyd. 5, Norstedts, s. 420-421 .
