Enrico Corradini (ur. w 1865, zm. w 1931 w Rzymie) – włoski polityk, pisarz i filozof nacjonalistyczny.
Założyciel skrajnie prawicowego Zrzeszenia Włoskich Nacjonalistów (1910)[1][2], od 1923 dożywotni senator[2] z nominacji Mussoliniego, następnie minister stanu[2] w rządzie duce (1926), w latach 20. nawiązał kontakty z polskim ruchem narodowym Romana Dmowskiego. Zmarł w 1931 roku i został pochowany we florenckiej bazylice Świętego Krzyża, stanowiącej narodowy panteon Włochów, obok Dantego Alighieri, Michała Anioła, Niccolò Machiavellego, Galileusza, Rossiniego i innych historycznych postaci.
Głosił metafizyczną łączność współczesnego państwa włoskiego i starożytnego Rzymu, zdecydowany przeciwnik indywidualizmu, demokracji, liberalizmu i socjalizmu, krytyk ustroju parlamentarnego. Popierał politykę kolonialną i zbrojenia - wierzył w znaczenie wojny jako czynnika rozwoju narodu, głosił ideę "społeczeństwa wojującego"; warunkiem rozwoju przyszłych Włoch miała być likwidacja systemu demokratycznego, wzmocnienie roli monarchy i Kościoła, jako czynników spajających społeczeństwo[3].
Przypisy
