Johan Gustav Emil Sjögren[1][2] (ur. 16 czerwca 1853 w Sztokholmie, zm. 1 marca 1918 tamże[1][2]) – szwedzki kompozytor i organista.
Życiorys
Studiował w Królewskiej Akademii Muzycznej w Sztokholmie (1869–1874), następnie w latach 1879–1880 był uczniem Friedricha Kiela i Augusta Haupta w Berlinie[1]. Po powrocie do Szwecji w 1881 roku objął posadę organisty we francuskim kościele reformowanym w Sztokholmie[1]. W latach 1884–1885 odbył podróż po Europie, odbywając wówczas kurs instrumentacji w Wiedniu u Hermanna Graedenera[1]. Od 1886 do 1888 roku wykładał w Anderssons Musikskola[1]. W 1891 roku został organistą kościoła św. Jana w Sztokholmie[1][2]. W latach 1901–1914 corocznie występował w Paryżu[1].
Twórczość kompozytorska Sjögrena reprezentuje późny romantyzm[1]. Początkowo inspirował się skandynawskim folklorem muzycznym, później znalazł się pod wpływem poznanej podczas podróży po Europie muzyki niemieckiej[1]. W utworach fortepianowych nawiązywał do dorobku Chopina, Saint-Saënsa i Faurégo[1]. Zasłynął przede wszystkim jako twórca licznych pieśni, pisanych do tekstów poetów szwedzkich, a także francuskich i niemieckich[1][2]. Ponadto skomponował m.in. Festspel na orkiestrę (1892), 5 sonat skrzypcowych, 2 sonaty fortepianowe, sonatę wiolonczelową, utwory chóralne[2].
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j k l Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 9. Część biograficzna s–sł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2007, s. 279–280. ISBN 978-83-224-0865-0.
- ↑ a b c d e Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 5 Pisc–Stra. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3355. ISBN 0-02-865530-3.
Linki zewnętrzne
