Grał także w Pogoni Lwów, gdzie zrobił największą karierę, będąc ulubieńcem tamtejszych kibiców. Razem z Pogonią zdobył w 1925 mistrzostwo Polski. Namówiony przez trenera Pogoni, Austriaka Karla Fischera wyjechał do włoskiegoTriestu, gdzie w Ederze został (wspólnie z kolegą klubowym Józefem Słoneckim) pierwszym polskim piłkarzem zawodowym[2].
Po krótkim, nieudanym pobycie w tym zawodowym klubie nie wrócił już ani do Pogoni, ani do reprezentacji. Kontynuował karierę w klubie, którego był wychowankiem – 1. FC Katowice, z którym zdobył w 1927 wicemistrzostwo Polski, z powodzeniem grając na różnych pozycjach. W barwach 1. FC rozegrał w ciągu trzech sezonów (1927–1929) 38 meczów ligowych, w których zdobył 9 bramek. W 1934, niedługo przed wyjazdem z Polski, został jako wciąż aktywny zawodnik członkiem klubowego zarządu[5].
Po raz drugi, już na stałe, wyjechał z Polski w 1934. Być może miało to związek z dyskwalifikacją, nałożoną przez PZPN na jego brata Josefa (miał uderzyć sędziego podczas meczu)[6]. Nowe miejsce do życia znalazł w Altenburgu w Turyngii. Otrzymał tam posadę w miejskiej administracji, jednocześnie kontynuując karierę sportową w lokalnym klubie Eintracht Altenburg. W czasie II wojny światowej pełnił kierownicze stanowisko w hucie w Sosnowcu. W lutym 1945 trafił do niewoli radzieckiej, dzięki samookaleczeniu kolana uniknął dłuższego pobytu w obozie jenieckim, który opuścił w maju 1945. Po wojnie powrócił do Altenburga, znajdując zatrudnienie jako kierowca w radzieckiej komendanturze. Do emerytury pracował w zakładzie przetwórstwa smoły w Rositz. Działał również w Towarzystwie Przyjaźni Niemiecko-Radzieckiej. Po roku 1962 wielokrotnie podróżował do rodzinnych Katowic. Podczas jednego z wyjazdów przemycił do NRD, a następnie do RFN, część archiwów klubowych swojej dawnej drużyny. Uczestniczył też, począwszy od roku 1968, w spotkaniach mieszkających w NRD dawnych członków 1 FC. Katowice, odbywających się w Salzgitter w Dolnej Saksonii[7]. W 1971 wyróżniony został złotą odznaką DFB, niemieckiego związku piłkarskiego[8].
Brat Emila, Józef Görlitz, również był piłkarzem. Jako napastnik 1. FC Katowice rozegrał w latach 1927–1928 42 mecze ligowe, w których zdobył 29 bramek.
↑„Górnoślązacy w polskiej i niemieckiej reprezentacji narodowej w piłce nożnej – wczoraj i dziś. Sport i polityka na Górnym Śląsku w XX wieku”, wyd. Dom Współpracy Polsko-Niemieckiej, Haus der Deutsch-Polnischen Zusammenarbeit, Gliwice-Opole 2006, (ISBN 83-60470-02-2)
↑Oberschlesische Stimme (Katowice), 24 lutego 2002, s. 3.
↑Oberschlesischer Kurier (Salzgitter), 24 maja 1973, s. 6.
Bibliografia
Andrzej Gowarzewski, Lwów i Wilno w ekstraklasie. Dzieje Polskiego Futbolu Kresowego. Wydawnictwo GiA, Katowice 1997 (4. część cyklu Kolekcja Klubów)
Andrzej Gowarzewski, Encyklopedia Piłkarska GiA, tom 52, Mistrzostwa Polski. Mecze, kluby, 1918-1939, Wydawnictwo GiA, Katowice 2017.
„Górnoślązacy w polskiej i niemieckiej reprezentacji narodowej w piłce nożnej – wczoraj i dziś. Sport i polityka na Górnym Śląsku w XX wieku”, wyd. Dom Współpracy Polsko-Niemieckiej, Haus der Deutsch-Polnischen Zusammenarbeit, Gliwice-Opole 2006, (ISBN 83-60470-02-2)
Fußball-Chronik, Fußball in Schlesien 1900/01-1932/33, Ergebnisse und Tabellen aus den höchsten Ligen des Südostdeutschen Fußballverbandes und der Einzelverbände der Region, wyd. DSfFS e. V.
Ryszard Wryk: Olimpijczycy Drugiej Rzeczypospolitej. Poznań: Nauka i Innowacje, 2015, s. 247. ISBN 978-83-64864-22-3.
.jpg)
.svg){kind=small}