Emanuel Sonenberg (ur. 5 sierpnia1863 w Inowłodzu, zm. 20 lipca1939 w Łodzi) – polski lekarz dermatolog, lekarz naczelny i ordynator łódzkich szpitali, społecznik, działacz łódzkich samorządów lekarskich; patron szpitala na Stokach w Łodzi, przy ul. Pieniny 30.
Przez rok był asystentem w szpitalu Starozakonnych „Na Czystem" w Warszawie, po czym osiadł w Zgierzu, gdzie praktykował do 1895.
W latach 1895–1911 odbywał za granicą liczne praktyki specjalistyczne w zakresie chorób skórnych i wenerycznych pod kierunkiem znanych klinicystów: Kaposiego, Neumanna, Langa, Elermanna i Grunfelda (Wiedeń 1895-1897), Maxa Josepha, Lassara, Lessera i Laspara (Berlin 1902), Unna (Hamburg 1906), Gauchera, Albaracza, Hallopeau'a i Brocqa (Paryż 1907,1910), Łukasiewicza i Kubery (Lwów 1911).
Praca zawodowa w Łodzi
Od 1897 pracował w Łodzi jako specjalista chorób skórnych i wenerycznych.
W 1914 został ordynatorem chojeńskiego szpitala dla kobiet zawodowo trudniących się nierządem.
Od 1915 do października 1937 był lekarzem naczelnym i ordynatorem szpitala św. Aleksandra w Łodzi (przy ul. Placowej 14), zaś po jego likwidacji ordynatorem szpitala św. Antoniego.
Ogłosił drukiem w czasopismach polskich, niemieckich i francuskich 53 prace z zakresu higieny społecznej, dermatologii i wenerologii oraz etyki zawodowej. Trzy spośród tych prac ukazały się także w przekładzie na język czeski.
Kilka jego prac naukowych ukazało się w formie publikacji książkowych m.in. Miasto Zgierz ze stanowiska sanitarnego i Warunki zdrowotne mieszkańców miasta Łodzi.