PROFILPELAJAR.COM

Emanuel Iserzon
Data i miejsce urodzenia	14 maja 1893 ; Charków
Data i miejsce śmierci	29 stycznia 1985 ; Lublin
	docent nauk prawnych
	Specjalność: prawo i postępowanie administracyjne
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Doktorat	1925 ; Uniwersytet Warszawski
	Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Akademia Nauk Politycznych w Warszawie; Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej;
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Emanuel Iserzon (przejściowo używał również nazwiska Wilczewski) (ur. 14 maja 1893 w Charkowie (Ukraina), zm. 29 stycznia 1985 w Lublinie) – prawnik, specjalista z zakresu prawa i postępowania administracyjnego, adwokat.

Życiorys

Studia prawnicze ukończył na Uniwersytecie Warszawskim. Również w tej uczelni doktoryzował się w 1925 na podstawie rozprawy pt. Poczytalność zmniejszona (Warszawa 1925). Od 1926 prowadził praktykę adwokacką, którą łączył z działalnością naukową i publicystyczną. W latach 1936–1939 był redaktorem czasopisma Orzecznictwo buchalteryjno-podatkowe. Specjalizował się w procedurze administracyjnej i wydał kilka książek o postępowaniu administracyjnym.

W czasie II wojny światowej przebywał w Związku Radzieckim, gdzie pracował m.in. jako robotnik leśny, tłumacz, radca prawny i nauczyciel w polskiej szkole. Członek Związku Patriotów Polskich.

W latach 1944–1946 dyrektor departamentu w Ministerstwie Administracji Publicznej oraz wykładowca w Akademii Nauk Politycznych. 1946–1948 radca Misji Politycznej RP w Wiedniu. W latach 1948-1950 był radcą w Ministerstwie Administracji Publicznej.

W 1951 rozpoczął pracę na Wydziale Prawa Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie jako zastępca profesora i kierownik nowo powstałej Katedry Prawa Administracyjnego. W 1956 nominowany na docenta. W UMCS pełnił m.in. funkcję rzecznika Komisji Dyscyplinarnej dla Studentów oraz członka Senackiej Komisji ds. Dydaktycznych, a także wydziałowej Komisji ds. Pomocniczych Pracowników Nauki.

Członek Komisji Urzędu Rady Ministrów do opracowywania projektów aktów normatywnych. Współautor wraz z Jerzym Starościakiem – obowiązującej nadal ustawy z dnia 14 czerwca 1960 – Kodeks postępowania administracyjnego, którą prof. Franciszek Longchamps de Bérier określił jako "dzieło dojrzałej rozwagi politycznej i wysokiej kultury prawniczej".

W obszernym dorobku naukowym (ponad 300 pozycji) najważniejsze miejsce zajmują następujące prace:

Postępowanie administracyjne. Komentarz-orzecznictwo-okólniki (1937)
Prawo do zaskarżenia aktu administracyjnego (1954)
Podstawowe zagadnienia postępowania administracyjnego (wraz z J. Starościakiem i W. Dawidowiczem, 1955)
Ochrona interesów jednostki w nowym prawie o postępowaniu administracyjnym (1960)
Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, teksty, wzory i formularze (wraz z J. Starościakiem, 1961, 1964, 1965 i 1970)
Prawo administracyjne. Podstawowe instytucje (1968).

Dorobek naukowy E. Iserzona cechuje obiektywizm, głęboka znajomość problematyki oraz przystępny język wypowiedzi.

Wypromował w UMCS trzech doktorów nauk prawnych.

W 1963 przeszedł na emeryturę, jednakże w dalszym ciągu prowadził zlecone wykłady i seminaria. Po jego odejściu Katedra Prawa Administracyjnego UMCS do 1969 nie miała kierownika.

Działacz Zrzeszenia Prawników Polskich i Towarzystwa Naukowego Organizacji i Kierownictwa.

W 1970 Iserzon został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Dwukrotnie żonaty: z Eleonorą Modry oraz z Janiną. Z pierwszego małżeństwa miał syna Ryszarda (ur. 1926), który w 1947 zmienił nazwisko Iserzon na Wilczewski.

Pochowany na cmentarzu komunalnym na Majdanku w Lublinie (kwatera SZ45/1/33)^[1].

Przypisy

↑ Informacje w serwisie Grobonet. [dostęp 2022-10-01].

Bibliografia

J. Szreniawski – Emanuel Iserzon (1893-1985) [w:] "Organizacja-Metody-Technika" 1986, nr 1, s. 41-42;
25 lat Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, Lublin 1975, s. 55 i in.
P. Sobotko – Emanuel Iserzon (1893-1985) – przyczynek do biografii naukowej [w:] Kodyfikacja postępowania administracyjnego. Na 50-lecie K.P.A., red. J. Niczyporuk, Lublin 2010, s. 733-742.