Emanuel Bragança

Manuel de Bragança

Imię i nazwisko urodzenia	Manuel José Francisco António Caetano Estêvão Bartolomeu de Bragança
Data i miejsce urodzenia	3 sierpnia 1697 Lizbona
Data i miejsce śmierci	3 sierpnia 1766 Quinta de Belas
Rodzice	Piotr II Spokojny, Maria Zofia von Pfalz-Neuburg
Multimedia w Wikimedia Commons

Emanuel Bragança, port. Infante Dom Manuel de Bragança, a właściwie Manuel José Francisco António Caetano Estêvão Bartolomeu de Bragança (ur. 3 sierpnia 1697 w Lizbonie, zm. 3 sierpnia 1766 w Quinta de Belas) – infant, portugalski książę z dynastii Bragança, hrabia Ourém. Piąty i najmłodszy syn króla Piotra II i Marii Zofii von Pfalz-Neuburg. Pretendent do tronu polskiego przed elekcją w 1733 roku.

Brał udział w VI wojnie austriacko-tureckiej po stronie Austrii i odznaczył się w bitwie pod Petrowaradynem w 1716 roku oraz podczas oblężenia i upadku Timișoary. Walczył również u boku sabaudzkiego księcia Eugeniusza w kampanii zakończonej zajęciem Belgradu w 1717. Zyskał wówczas w Europie sławę niezwyciężonego wojownika. Nadano mu przydomki Marsa Luzytańskiego i syna Wenus i Marsa, a jego czyny bitewne sławiła ówczesna literatura portugalska. Po wojnie podróżował po kontynencie, prowadząc hedonistyczny styl życia. Był bohaterem licznych romansów dworskich, jednak do końca życia nie ożenił się^[1].

Jego krótkotrwała kandydatura do tronu polskiego została wysunięta przez Rosję, Austrię i Prusy, na mocy zawartego w 1732 roku traktatu trzech czarnych orłów, zerwanego jednak później przez cesarzową Annę Romanową i cesarza Karola VI Habsburga, którzy postanowili ostatecznie wesprzeć starania Fryderyka Augusta z dynastii Wettynów^[2]. Emanuel miał już wcześniejsze powiązania z Rzeczpospolitą – był jednym z zalotników księżnej Zofii z Sieniawskich Denhoffowej, wdowy po Stanisławie Erneście^[3].