Elżbieta Oldenburg (ur. 14 października 1524, zm. 15 października 1586) – księżniczka duńska, księżna meklemburska na Schwerinie i księżna meklemburska na Güstrowie; córka Fryderyka I Oldenburga i Zofii pomorskiej; żona Magnusa III, księcia meklemburskiego na Schwerinie oraz Ulryka III, księcia meklemburskiego na Güstrowie.
Życiorys
Elżbieta, podczas pobytu na dworze przyrodniego brata była opisywana jako osoba o wyjątkowej urodzie. W 1542 została zaręczona z Magnusem III, księciem meklemburskim na Schwerinie, a 26 sierpnia 1543 odbył się ich ślub. To małżeństwo pozostało bezdzietne. Kiedy jej mąż zmarł 28 stycznia 1550, w rok później powróciła do Danii i pozostała tam do 1556, gdyż 14 lutego tego roku, poślubiła księcia meklemburskiego Ulryka III. Małżeństwo zostało szybko skonsumowane, dlatego że 4 września 1557 w Wismarze urodziła swoje pierwsze i ostatnie dziecko – córkę Zofię. Jej związek z Ulrykiem był opisywany jako małżeństwo szczęśliwe. Jej córka 20 lipca 1572 w Kopenhadze poślubiła swojego krewnego, króla Danii i Norwegii – Fryderyka II. Gdy jej córka została królową Danii, Elżbieta była częstym gościem na jej dworze, była również bardzo aktywna w Meklemburgii, bo czyniła donacje na rzecz tamtejszych kościołów. Księżna zmarła niedługo po powrocie z ostatniej wizyty w Danii.
Pochodzenie
Elżbieta była czwartym dzieckiem, a drugą córką Fryderyka I Oldenburga, króla Danii i Norwegii oraz księcia holsztyńskiego na Gottorpie i jego drugiej żony – Zofii, księżniczki pomorskiej.
Braćmi Elżbiety byli: Chrystian III Oldenburg (przyrodni), Jan II, Adolf I i Fryderyk, a siostrami – Dorota (przyrodnia), Anna i Dorota.
Rodowód
Bibliografia
