Był synem rolnika Safata z Abel-Mechola[3]. Został powołany na proroka przez Eliasza, któremu usługiwał przez 6 lat. Elizeusz uważał Eliasza za swojego duchowego ojca i był niczym jego pierworodny syn (pierworodnemu przypadały dwie części po ojcu – Elizeusz prosił Eliasza o dwie części jego ducha[4]). Jego służba trwała około 60 lat. W czasie tym dokonał wielu cudów. Umarł „na chorobę, na którą miał umrzeć”[potrzebny przypis][5] za panowania Joasza, króla Izraela.
W ikonografii chrześcijańskiej przedstawiany jest jako starzec z siwą, niedługą brodą. W ręce często trzyma rozwinięty zwój, na którym widnieją słowa opisujące jeden z jego cudów. Występuje także na ikonie wniebowzięcia proroka Eliasza[1].
W sztuce zachodniej za atrybuty służą mu niedźwiedzie, siekiera lub dwugłowy orzeł (symbol podwójnej mocy proroczej)[1].