Elektroda wskaźnikowa – elektroda będąca głównym elementem ogniw galwanicznych (półogniwo), stosowanych w instrumentalnej analizie chemicznej (przede wszystkim w potencjometrii); jej potencjał dostarcza informacji o rodzaju lub ilości analitu w analizowanej próbce.
Analiza potencjometryczna
W czasie analizy potencjometrycznej zmierza się do stosowania elektrod wskaźnikowych selektywnie reagujących na obecność badanego składnika próbki – w takim przypadku wartość potencjału elektrody jest związana ze stężeniem analitu (zob. np. równanie Nernsta).
W czasie pomiarów pH w praktyce laboratoryjnej najczęściej są stosowane[1]:
Popularne są również[1]:
Analiza woltamperometryczna
W czasie pomiarów woltamperometrycznych stężenie analitu określa się na podstawie wielkości mierzonego natężenia prądu, a jego rodzaj jest związany z wartością potencjału. Jedną z metod woltamperometrycznych jest polarografia, w której elektrodą wskaźnikową jest kroplowa elektroda rtęciowa (KER). W innych technikach tej grupy stosowane są np. elektrody rtęciowe stacjonarne, elektrody węglowe (grafit, pasty, węgiel szklisty) – nieruchome lub ruchome, często pokrywane substancjami zwiększającymi selektywność reakcji na określone składniki badanych roztworów[1].
Uwagi
- ↑ Bywa również stosowana w czasie oznaczeń stężenia innych jednowartościowych kationów.
Przypisy
Bibliografia