Elżbieta Lidia Aleksandrowska

Data i miejsce urodzenia	1 stycznia 1928 Grajewo
Data śmierci	4 sierpnia 2018
Specjalność: historia literatury
Doktorat	1960
Odznaczenia

Elżbieta Lidia Aleksandrowska, z d. Busz (ur. 1 stycznia 1928 w Grajewie^[1], zm. 4 sierpnia 2018^[2]) – polska historyczka i krytyczka literatury, edytorka. Badaczka literatury polskiej okresu oświecenia.

Była córką Edwarda Busza i Apolonii z d. Zalewskiej^[1]. W okresie II wojny światowej przebywała w Warszawie, gdzie uczyła się w tajnym gimnazjum sióstr Nazaretanek, od 1944 w Zalesiu Dolnym. Po wojnie była uczennicą Państwowego Liceum Humanistycznego im. Emilii Plater w Zalesiu Dolnym (1945) i Prywatnego Liceum Humanistycznego sióstr Urszulanek w Poznaniu (1946). W tym samym roku rozpoczęła studia polonistyczne na Uniwersytecie Poznańskim, które ukończyła w 1950. Od 1948 pracowała w Pracowni Bibliograficznej Instytutu Badań Literackich w Poznaniu, od 1952 w Pracowni Historii Literatury Oświecenia IBL we Wrocławiu, przemianowanej w 1975 na Zespół Edytorstwa i Filologii Literatury Oświecenia, od 1989 do 1993 kierownikiem tego Zakładu^[1][3]. W 1999 przeszła ma emeryturę^[4]

W 1960 obroniła pracę doktorską Zabawy Przyjemne i Pożyteczne 1770-1777, którą pisała pod kierunkiem Tadeusza Mikulskiego (po jego śmierci promotorem pracy został Zygmunt Szweykowski). Od 1962 była współpracownikiem Polskiego Słownika Biograficznego, w 1986 została członkiem jego Rady Naukowej, od 1964 członkiem komitetu redakcyjnego, a od 1972 redaktorem naczelnym serii Studia z Okresu Oświecenia. Była jednym z autorów poświęconych oświeceniu tomów 4-6 Bibliografii literatury polskiej „Nowy Korbut”, które ukazały się w latach 1966-1972. Od 1968 był członkiem zespołu przygotowującego Słownik pseudonimów pisarzy polskich. W 1973 habilitowała się na podstawie pięciu artykułów, które w latach 1959-1972 ukazały się na łamach Pamiętnika Literackiego, zebranych jako „Studia nad „Monitorem”. Z warsztatu bibliografa (prace poświęcone Monitorowi publikowała także w kolejnych latach). W 1976 została członkiem zespołu opracowującego słownik Dawni Pisarze polscy (wyd. 2000-2005), w 1980 redaktorem serii Zapomniani Poeci Oświecenia^[1][4].

Dla serii Biblioteka Narodowa przygotowała tom „Monitor” 1765-1785 (wyd. 1976). Wydała także Wiersze Józefa Koblańskiego i Stanisława Szczęsnego Potockiego - zapomnianych poetów Oświecenia (1980) i Wiersze Józefa Morelowskiego (1983).

W 1985 została mianowana profesorem nadzwyczajnym^[1], w 1994 profesorem zwyczajnym^[3].

Od 1974 była członkiem Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego^[3].

W 1988 została odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi^[1].

Od 1952 była zamężna z Janem Aleksandrowskim (1927-2004)^[1].