Urodził się 18 stycznia 1928[1]. Po zakończeniu II wojny światowej został zawodnikiem OMTUR w Sanoku[2]. 8 września 1946 wystąpił w pierwszym meczu piłkarskim nowego utworzonego zespołu KS Wagon Sanok (późniejsza Stal Sanok) przeciwko drużynie KS Huta Krosno[3]. Odbył kurs na instruktora piłki nożnej u boku Ryszarda Koncewicza, po czym trenował zespół OMTUR w Sanoku, a później drużyną działającą pod egidą Sanockiej Fabryki Wagonów „Sanowag” (późniejsza Sanocka Fabryka Autobusów „Autosan”, grający w Klasie C, a później w Klasie B[1]. W porze zimowej uprawiał łyżwiarstwo. Od 1949 odbywał służbę wojskową i kształcił się w Technicznej Szkole Wojsk Lotniczych w Zamościu oraz w Oficerskiej Szkole Lotniczej w Warszawie[2][1]. W tym czasie nadal uprawiał piłkę nożną, hokej na lodzie i pięciobój, trenując w klubach WKS „Technik” Zamość i WKS „Lotnik” Warszawa[2][1]. Uzyskał uprawnienia instruktora hokeja na lodzie[2]. Przeniesiony do rezerwy w stopniu podporucznika lotnictwa podjął pracę w Zakładach Mechanicznych w Tarnowie[2][1]. Został zawodnikiem tamtejszego klubu hokejowego Metal Tarnów[2][4][1].
Do Sanoka powrócił w 1960[2] lub 1962[1]. Został zatrudniony w zakładzie SFA „Autosan”[5][2]. W rodzinnym mieście podjął uprawianie hokeja na lodzie i był jednym z pierwszych inicjatorów tej dyscypliny w mieście oraz pierwszym szkoleniowcem i instruktorem[2][3]. Był zawodnikiem zespołu Sanoczanki Sanok, następnie sekcji hokejowej Stali Sanok[1][3]. Jako zawodnik grał na pozycji obrońcy[6]. Wraz z nim w drużynie występował m.in. Stefan Tarapacki[3]. Wypatrzył m.in. talent hokeisty Czesława Radwańskiego[7], a wśród jego wychowanków byli także Jan Paszkiewicz, braci Adam i Jan Łakosowie, Zbigniew Buczek, Kazimierz Szostak, Ryszard Bieleń[1]. Od 1965 do 1967 pełnił funkcję kierownika sekcji hokejowej Stali Sanok[3]. Był jednym z inicjatorów budowy lodowiska Torsan[2]. Po przerwaniu pracy szkoleniowej w 1972 był sędzią hokejowym[2][1].
Uprawiał także łyżwiarstwo szybkie. W Sanoku stworzył zespół zawodników w tej dyscyplinie, którego był szkoleniowcem i członkiem jako sportowcem[2]. Był twórcą, zawodnikiem i trenerem sekcji łyżwiarskiej, założonej w 1965 i w latach 60. będącej jedyną w województwie rzeszowskim, działającej przy stadionie POSTiW „Wierchy” w Sanoku[8][1]. W lutym 1967 w zawodach Wojewódzkiej Spartakiady na tymże obiekcie indywidualnie wygrał zawody w wieloboju seniorów oraz drużynowo zwyciężył w składzie kadry powiatu sanockiego[9]. Jako najstarszy zawodnik brał udział w edycjach łyżwiarskiego Maratonu Walterowskiego, upamiętniającego gen. Karola Świerczewskiego (I: 23 marca 1986[10][11], II: 22 marca 1987[12]). Później był instruktorem w sanockich klubach łyżwiarstwa szybkiego: w MKS Zryw Sanok (w latach 1969-1970 i 1976-1979) oraz w SKŁ Górnik Sanok (od 1980)[3][13][14][15][2][1]. W tym czasie szkolił panczenistów, startujących w zawodach rangi mistrzowskiej i pucharowej w kraju i za granicą[1]. Był także sędzią łyżwiarstwa szybkiego[2][1]. W 1983, będąc zatrudnionym w dziale TNS, obchodził jubileusz 30-lecia pracy w fabryce[16]. Odszedł na emeryturę w 1990[2]. Jako instruktor i trener grup młodzieżowych pozostawał w strukturze kontynuatorów hokejowej Stali Sanok – klubach STS, SKH (prowadził także zajęcia w UKS Sanok[17], w 2000 utworzył przy klubie szkółkę hokejową[1]) i KH Sanok[18].
↑Bogumiła Koszela, Wiesław Koszela, Marian Struś: 50 lat Zakładowego Domu Kultury, 30 lat Orkiestry Dętej, 30 lat Klubu Sportowego „Stal” Sanockiej Fabryki Autobusów „Autosan”. Rzeszów: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1976, s. 48.
↑Franciszek Oberc. Samorząd miejski Sanoka a wybitni sanoczanie. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 11: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1990–2010, s. 540-541, 2014. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN1731-870X.
_1.jpg)