Ten artykuł od 2023-09 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.

Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Eddie Fisher

Imię i nazwisko	Edwin Jack Fisher
Data i miejsce urodzenia	10 sierpnia 1928 Filadelfia
Data i miejsce śmierci	22 września 2010 Berkeley
Typ głosu	tenor
Zawód	piosenkarz, komik

Eddie Fisher, właśc. Edwin Jack Fisher (ur. 10 sierpnia 1928 w Filadelfii, zm. 22 września 2010 w Berkeley) – amerykański piosenkarz i komik, jedna z największych gwiazd muzyki lat 50. XX wieku w USA (jego płyty rozeszły się w milionowych nakładach).

Urodził się w Filadelfii, był czwartym z siedmiorga dzieci rosyjskich Żydów: Kate (z domu Winokur) i Josepha Fishera. Pierwotnie jego nazwisko brzmiało Tisch lub Fisch. Rodzice zmienili nazwisko w momencie przybycia do Stanów Zjednoczonych^[1][2]. Uczęszczał do szkół w swoim rodzinnym mieście. Już w młodym wieku zaczął przejawiać talent wokalny. Karierę zaczął od występów w amatorskich konkursach muzycznych, które zwykle wygrywał. Debiutował na falach WFIL, lokalnej stacji radiowej w Filadelfii. Występował w znanej audycji radiowej Talent Scouts Arthur Godfrey stając się lokalną gwiazdą. W związku z sukcesem porzucił szkołę i poświęcił się karierze wokalnej.

W 1949 r. podpisał kontrakt z RCA Victor. W 1951 r. został wcielony do armii Stanów Zjednoczonych i wysłany do Teksasu na szkolenie podstawowe, a następnie służył w Korei. Od 1952 r. do 1953 był oficjalnym vocal solistą United States Army Band (Pershing’s Own) oraz członkiem tenorów w United States Band Chorus (element Pershing’s Own) w Fort Myers w Waszyngtonie. W czasie służby występował również okazjonalnie w telewizji jako „PFC Eddie Fisher”. Po odejściu do cywila występował w klubach nocnych. Pojawiał się również regularnie w telewizji NBC, w serii Coke Time Eddie Fisher (1953/57), oraz w Perry Como Show, Club Oasis, Martha Raye Show, Gisele MacKenzie Show, Chesterfield Supper Club i George Gobel Show, a także serii Eddie Fisher Show (1957/59, emitowana na przemian z serią George Gobel Show).

W okresie pre-rock and rolla Fisher stał się prawdziwym idolem nastolatek, za sprawą swojego mocnego i melodyjnego tenoru. 17 jego piosenek trafiło do Top 10 na listach przebojów między 1950 a 1956, a aż 35 do Top 40.

W 1955 r., poślubił znana aktorkę Debbie Reynolds. Wystąpił z nią wspólnie w musicalu Bundle of Joy z 1956 r. W kilka lat później wielkim skandalem stał się romans Fishera z aktorką Elizabeth Taylor, dla której ostatecznie zostawił żonę. Sama Elizabeth Taylor była wtedy w żałobie po swoim zmarłym tragicznie mężu, a zarazem przyjacielu Fishera – Mike’u Toddzie, producencie filmowym i teatralnym. Razem z Taylor wystąpił w dramacie Butterfield 8 w reżyserii Daniela Manna z 1960 r. Małżeństwem byli w latach 1959–1964. Ostatecznie Taylor zostawiła go dla Richarda Burtona^[3].

Po skandalach z rozwodem z Reynolds i Taylor, Fisher stracił na popularności. W 1960 r., RCA Victor zerwało z nim kontrakt. Nie przedłużono z nim również kontraktu telewizyjnego.

W 1965 r. nagrał album Eddie Fisher Today, uznawany za o wiele dojrzalszy od poprzednich płyt w dorobku artysty, ale zarazem cieszący się dużo mniejszym zainteresowaniem. W 1983 r. odbył tournée, ale nie powiodło się ono, przyciągając mniej słuchaczy niż artysta planował. W 1995 dokonał ostatnich, nigdy niewydanych nagrań wraz z London Philharmonic Orchestra.

Fisher był pięciokrotnie żonaty i miał czworo dzieci:

• Debbie Reynolds (1955–1959; rozwód)
  • Carrie Fisher (ur. 1956, zm. 2016)
  • Todd Fisher (ur. 1958)
• Elizabeth Taylor (1959–1964; rozwód)
• Connie Stevens (1967–1969; rozwód)
  • Joely Fisher (ur. 1967)
  • Tricia Leigh Fisher (ur. 1968)
• Terry Richard (1975–1976; rozwód)
• Betty Lin (1993–2001; śmierć żony)

W 1981 r. Fisher napisał autobiografię Eddie: My Life, My Loves.

Zmarł w następstwie komplikacji po zabiegu chirurgicznym stawu biodrowego 22 września 2010 r., w swoim domu w Berkeley. Został skremowany, a jego prochy zostały pochowane obok grobu żony, Betty (zmarła 15 kwietnia 2001 r.), w Cypress Lawn Memorial Park.

• Eddie Fisher Sings (10-inch album) (RCA Victor 1952)
• I’m In The Mood For Love (RCA Victor 1952/55)
• Christmas With Eddie Fisher (10-inch album) (RCA Victor 1952)
• Irving Berlin Favorites (10-inch album) (RCA Victor 1954)Grossinger’sz
• May I Sing To You? (RCA Victor 1954/55)
• I Love You (RCA Victor 1955)
• Academy Award Winners (RCA Victor 1955)
• Bundle Of Joy (film soundtrack) (RCA Victor 1956)
• As Long As There’s Music (RCA Victor 1958)
• Scent Of Mystery (film soundtrack) (Ramrod 1960)
• Eddie Fisher At The Winter Garden (Ramrod 1963)
• Eddie Fisher Today! (Dot 1965)
• When I Was Young (Dot 1965) (re-recordings of his RCA Victor hits)
• Mary Christmas (Dot 1965)
• Games That Lovers Play (RCA Victor 1966)
• People Like You (RCA Victor 1967)
• You Ain’t Heard Nothing Yet (RCA Victor 1968)
• After All (Bainbridge Records 1984)

• Bundle of Joy reż. Norman Taurog (1956)
• Suddenly, Last Summer reż. Joseph L. Mankiewicz (1959)
• Butterfly 8 reż. Daniel Mann (1960)
• High Tide reż. Gillian Armstrong (1987)

• Eddie Fisher w bazie IMDb (ang.)
• Eddie Fisher w bazie Internet Broadway Database (ang.)