Dziurów – wieś w Polsce, położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie starachowickim, w gminie Brody[6][5].
W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa kieleckiego.
Przez wieś przechodzi 
czerwony Szlak Milenijny ze Skarżyska-Kamiennej do Kałkowa oraz 
niebieski szlak rowerowy ze Skarżyska-Kamiennej do Ostrowca Świętokrzyskiego oraz przepływa rzeka Kamienna.
Wieś jest siedzibą rzymskokatolickiej parafii św. Stanisława[7].
Części wsi
Historia
Wieś znana już w XIV wieku.
Historia nazw miejscowych dla Dziurowa
| Rok |
Nazwa miejscowości
|
| 1333-70 |
Dziurov[8]
|
| 1444 |
Dzurow
|
| 1447 |
Dzurowo
|
| 1470-80 |
Dzurow, Dzyurow, Dzurow alias Zaborzyn.
|
| 1474 |
Dzÿwrow
|
| 1475 |
Dzwrow
|
| 1491 |
Dzyvrow
|
| 1546 |
Dzÿwrov, Dzÿurow.
|
| 1553 |
Dziurow
|
| 1569 |
Dzioroff
|
| 1571 |
Dziurow
|
| 1780 |
Dziurów[8]
|
W roku 1474 Michał, opat klasztoru Św. Krzyża, kupił tę wieś za 130 grzywien od Stanisława i Mikołaja Szydłowieckich ![]()
, herbu Odrowąż[9].
Urządził on tu nad rzeką Kamienną wielki staw obfity w ryby. Łany kmiece w liczbie 6 i folwark klasztorny dawały dziesięcinę (do 9 grzywien.) kościołowi w Szydłowcu (L. B., II, 484). 2.)
W drugiej połowie XIX wieku wieś w powiecie Iłżeckim, gminie Wierzbnik, parafii Pawłów.
Wieś posiadała 116 mórg ziemi dworskiej i 283 włościańskiej.
Domów było 26, mieszkańców 220[10].
1475 r. we wtorek po niedzieli Środopostnej, na rokach w Radomiu. Otto z Plechowa sędzia i Jan z Biechowa podsędek ziemi sandomierskiej czynią wiadomo: że stanąwszy osobiście przed sądem ziemskim Mikołaj Szydłowiecki burgrabia i podstarości krakowski, zeznał iż za 180 grzywien sprzedał opatowi :Michałowi i klasztorowi Świętokrzyzkiemu na Łysej Górze wieś Dziurów, czemu obecni byli: Jan z Krzyżanowic łowczy ziemi sandomierskiej, Paweł Krampski z Koszowa, Jan z Bostowa, Jan z Bieniedzic, Jan z Pękosławic, Jan z Gulina. Pod tąż datą lecz odzielnym aktem, :Mikołaj Szydłowiecki dla swojego zbawienia i przodków, darował klasztorowi łysogórskiemu wieczyście obydwa brzegi rzeki Kamiennej w Dziurowie, dla zrobienia stawu między górą tej wsi a górą wsi Rzepina
- Ks. Józef Gacki, Benedyktyński klasztor na Łysej Górze.
Przypisy
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 29267
- ↑ Wieś Dziurów w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2022-10-08] , liczba ludności na podstawie danych GUS.
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r..
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 243 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22] .
- ↑ a b c GUS. Rejestr TERYT
- ↑ a b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ Opis parafii na stronie diecezji
- ↑ a b Maria Kamińska, Nazwy miejscowe dawnego województwa sandomierskiego, wyd. Polskiej Akademii nauk Wrocław. 1964-1965.
- ↑ Dziurów (1), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 1: Abablewo – Januszowo, Warszawa 1900, s. 467 .
- ↑ Dziurów (1), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. II: Derenek – Gżack, Warszawa 1881, s. 302 .
| Wsie |
|
|---|
| Części wsi |
|
|---|
| Osady wsi |
|
|---|
| Osady leśne wsi |
|
|---|
| Przysiółki wsi |
|
|---|
| Zniesiona część wsi |
|
|---|
