Dziupla

Dziupla w pniu lipy

Dziupla – pusta komora wewnątrz pnia lub gałęzi drzewa, powstała w wyniku:

Dziuple przybierają różny kształt: podłużnej szczeliny, komory z okrągłym lub owalnym otworem wejściowym, nieregularnego otworu. W leśnictwie dziupla jest wadą drewna. Drzewo z dziuplą jest słabsze zarówno pod względem zdrowotnym, jak i mechanicznym.

Znaczenie dziupli w przyrodzie

Pod względem przyrodniczym dziuple mają ogromne znaczenie, gdyż wpływają na zachowanie i wzbogacanie bioróżnorodności środowiska. Są zamieszkiwane przez wiele gatunków ptaków (tzw. dziuplaki), ssaków (wiewiórki, nietoperze, popielicowate) owadów (np. pachnice dębową), roztoczy, grzybów i bakterii. W pewnym stopniu można je zastąpić budując skrzynki lęgowe.

Konserwacja drzewa z dziuplą

Dziuple u drzew pomnikowych oraz drzew rosnących w otoczeniu zabytków poddaje się zabiegom konserwacyjnym, chroniących drzewo przed zbyt szybkim obumieraniem. W pierwszym etapie, po usunięciu murszu wnętrze dziupli nasączano preparatami grzybobójczymi. Z punktu widzenia ochrony bioróżnorodności był to zabieg niewskazany. Wnętrze oczyszczonej dziupli, zwłaszcza w latach 60.-70. betonowano lub zamurowywano. Nie była to dobra metoda bowiem wilgoć kondensująca we wnętrzu i brak przewietrzania sprzyjały rozwojowi grzybów i nie przerywały procesów gnilnych. Stare plomby, w miarę możliwości należy usunąć. Sam mursz, o ile jest suchy, stanowi naturalną ochronę dla otoczonych nim żywych tkanek drzewa. Nadmiar murszu który gromadzi wilgoć i nie wysycha należy regularnie usuwać. Dziuple pozostawia się puste, a otwory przykrywa siatką. Siatka zapewnia dostęp powietrza, dzięki któremu wnętrze dziupli szybko wysycha, a równocześnie nie pozwala, by we wnętrzu gromadziły się gnijące substancje organiczne, np. liście. Zakładane na dziuplach siatki, zwłaszcza na terenach zabytkowych parków przydworskich, pozbawiają jednak różne zwierzęta naturalnych gniazd. W takich miejscach zamiast siatki wskazane jest stosowanie niewielkich daszków lub osłon zabezpieczających przed deszczem i śniegiem a równocześnie umożliwiających swobodne zasiedlenie przez zwierzęta.

Galeria

Bibliografia

  • Pawłowski J., 1961, Próchnojady blaszkorożne w biocenozie leśnej Polski, Ekologia Polska – Seria A, PWN, Warszawa.