PROFILPELAJAR.COM

Nudelman N-37
	; Działko N-37
Państwo	ZSRR
Rodzaj	działko automatyczne
Zasada działania	krótki odrzut lufy
	Historia
Produkcja	1946–1960
	Dane techniczne
Kaliber	37 mm
Nabój	37 × 155 mm
Zasilanie	taśma
	Wymiary
Długość	2460 mm
Wysokość	mm
Szerokość	mm
Długość lufy	1310 mm
	Masa
broni	103 kg
	Inne
Prędkość pocz. pocisku	670 m/s (burzący), 880 m/s(przeciwpancerny)
Masa pocisku	735 g (burzący ze smugaczem), 729 g (burzący bez smugacza), 735 g (przeciwpancerny)
Szybkostrzelność teoretyczna	400–450 strz./min.
	Dane operacyjne
	Platformy strzeleckie
	MiG-9, MiG-15, MiG-17, MiG-19, Jak-25, Su-15
	Użytkownicy
	Związek Radziecki
	Multimedia w Wikimedia Commons

N-37 – automatyczne działko lotnicze konstrukcji radzieckiej^[1].

Historia

Opracowana przez A. Suwanowa, W. Niemianowa, A. Richtera i P. Golikowa^[1]. Od 1946 roku zastępowało działko NS-37^[1], które okazało się nieskuteczne przeciw celom opancerzonym i miało za małą szybkostrzelność by być skuteczną bronią przeciw samolotom wroga.

Działko N-37 używało krótszego naboju, dzięki czemu możliwe było stworzenie lżejszej konstrukcji (30% z, za cenę prędkości wylotowej zmniejszonej o 23%). Zmniejszył się też odrzut, a znacząco zwiększyła szybkostrzelność^[2]. Działko, jak na swój kaliber było dość lekkie (103 kg) i o znacznej szybkostrzelności (400 strz./min), która jednak pozostawała niedostateczna w warunkach szybkiej walki powietrznej^[3]. Podobnie jak w NS-37, pojedyncze trafienie na ogół wystarczało by zniszczyć nieprzyjacielski bombowiec.

Waga broni i naboju nie pozwalała na zabranie dużej ilości amunicji (MiG-15 przenosił 40 nabojów 37 mm i po 80 nabojów 23 mm na działko^[4]). Taką samą liczbę naboi przenosił MiG-17; wczesne wersje Jaka-25 miały dwa działka N-37 z zapasem po 100 nabojów na lufę^[3].

Bardziej kłopotliwy był wciąż duży odrzut, ponadto gazy wylotowe dławiły silniki odrzutowe (problem szczególnie w MiGu-9, który miał armatę zamontowaną w przegrodzie silnika), co spowodowało kilka katastrof. W lawetach samolotów zastąpione zazwyczaj przez działko NR-23.

Działko N-37D było produkowane na licencji również w Polsce przez ZM Tarnów^[5].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Andrzej Ciepliński; Ryszard Woźniak Encyklopedia współczesnej broni palnej s. 152
↑ From 37mm to 40mm - The Russian Ammunition Page [online], www.russianammo.org [dostęp 2017-11-22] .
↑ ^a ^b Anthony G. Williams: Rapid Fire: The Development of Automatic Cannon and Heavy Machine Guns for Armies, Navies, and Air Forces. Airlife Publishing, Ltd, 2000, s. 191. ISBN 978-1840371222.
↑ Jerzy Domański: Samolot myśliwski MiG 15. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1972, s. 14, seria: Typy Broni i Uzbrojenia.
↑ Andrzej Kiński. 90 lat Zakładów Mechanicznych Tarnów S.A. „Nowa Technika Wojskowa”. Nr 9/2007, s. 69, 2007. Magnum-X.

Bibliografia

Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994. ISBN 83-86028-01-7.