Gęstość duraluminium to ok. (przy 2700 dla czystego glinu). Po poddaniu stopu przesycaniu, a następnie starzeniu (utwardzanie wydzieleniowe), posiada on wysoką wytrzymałość mechaniczną: wytrzymałość doraźna ponad 400 MPa. Najlepsze własności wytrzymałościowe uzyskuje po starzeniu naturalnym.
Durale mają niewielką odporność korozyjną. W celu jej poprawienia blachy z durali bezcynkowych plateruje się czystym aluminium lub stopem Al+Zn w przypadku duralu cynkowego.
Zastosowanie: m.in. w lotnictwie do części konstrukcyjnych, skateboardingu w konstrukcji trucków; niegdyś także do ram naziemnych pojazdów sportowych itp. Istnieje także dural cynkowy, który ma większą zawartość cynku 5–7% oraz miedzi, magnezu i manganu.
Historia
Duraluminium zostało wynalezione przez przypadek. W 1909 roku, pod kierunkiem Alfreda Wilma(inne języki), były prowadzone badania nad nowymi materiałami. Pracowano nad materiałem mającym zastąpić w produkcji łusek bardzo drogi mosiądz. Podczas badań stopu aluminium z miedzią jednemu z laborantów przytrafiło się w domu nieszczęście. Pozostawił badaną płytkę i przez kilka dni nie pojawiał się w laboratorium. Po powrocie dokończył badania i uzyskał bardzo dobre wyniki. Te kilka dni przerwy dało czas na zajście samoczynnego procesu starzenia naturalnego. Próbka „młodego” (nie zestarzałego) duraluminium byłaby miękka i nie zwróciłaby większej uwagi laboranta. Wynalazek poczyniono w miejscowości Düren w Niemczech, skąd pochodzi nazwa duraluminium[1] (według innych źródeł od łacińskiego słowa „durus” – twardy). Podobnymi stopami, jednak o gorszych właściwościach wytrzymałościowych, są hydronalium i magnal.
