Drzewo z Ténéré (fr.L'Arbre du Ténéré) – akacja z gatunku Acacia tortilis subsp. raddiana (Savi) Brenan[1][2][3], która rosła samotnie w Ténéré, pustynnym regionie Nigru. Ponieważ była jedynym drzewem w promieniu 400 km, uznano ją za najbardziej osamotnione drzewo na Ziemi[4]. Dzięki temu stała się czymś w rodzaju drogowskazu dla przemierzających pustynię karawan oraz jedynym punktem orientacyjnym, który zaznaczano na mapach tego regionu. Gdy Michel Lesourd z Service central des affaires sahariennes zobaczył drzewo w 1939 roku, napisał, że jest to „żywa latarnia morska”[5]. Pomimo niesprzyjających warunków klimatycznych drzewo mogło przetrwać dzięki bardzo rozłożystemu i głębokiemu systemowi korzeni, który sięgał ok. 40 m w głąb ziemi[4].
Akacja rosła na pustyni przez kilkaset lat, jednak w 1973 roku prawdopodobnie pijany libijski kierowca uderzył w nią ciężarówką[6]. 8 listopada tego samego roku drzewo przeniesiono do muzeum narodowego Nigru w Niamey[4], a na jego miejscu postawiono metalową rzeźbę anonimowego artysty, która służy za punkt orientacyjny[5].
Drzewo z Ténéré było ostatnim rosnącym na tym terenie okazem gatunku Acacia tortilis, niegdyś tworzącego gęste zarośla w tym pustynnym obecnie rejonie Sahary. Z powodu zmian klimatycznych bujny las zmienił się w pustynię, na której roczne opady wynoszą zaledwie 25 mm. W takich warunkach trudno o wodę nawet z podziemnych źródeł, a jednak trzymetrowa akacja przetrwała w tym suchym miejscu. Początkowo sądzono, że w pobliżu drzewa istnieje jakieś źródło wody, ale kiedy na przełomie 1938/39 roku w pobliżu wykopano studnię, na głębokości 33–36 m natrafiono na korzenie drzewa. Wiek akacji oszacowano na 300 lat[5].
Przypisy
↑Robert Le Roy: Méhariste au Niger: souvenirs sahariens. Karthala Editions, 1998, s. 108. ISBN 2-86537-778-4.
↑A. Riedacker: Physiologie des arbres et arbustes en zones arides et semi-arides: séminaire, Paris-Nancy, 20 mars-6 avril 1990. John Libbey Eurotext, 1993, s. 406. ISBN 2-7420-0019-4.
