Drużbice

wieś
Budynek urzędu gminy w Drużbicach
Państwo	Polska
Województwo	łódzkie
Powiat	bełchatowski
Gmina	Drużbice
Liczba ludności (2022)	174[2]
Strefa numeracyjna	44
Kod pocztowy	97-403[3]
Tablice rejestracyjne	EBE
SIMC	0538283
Położenie na mapie gminy Drużbice Drużbice
Położenie na mapie Polski Drużbice
Położenie na mapie województwa łódzkiego Drużbice
Położenie na mapie powiatu bełchatowskiego Drużbice
51°27′46″N 19°24′00″E/51,462778 19,400000[1]
Multimedia w Wikimedia Commons

Drużbice – wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie bełchatowskim, w gminie Drużbice.

W 1943 Niemcy wprowadzili nazwę okupacyjną Druschfeld^[4].

W Drużbicach znajduje się Szkoła Podstawowa im. Tadeusza Kościuszki. Nieopodal ceglany budynek, w którym szkoła mieściła się w okresie międzywojennym.

W latach 1954–1961 wieś należała do gromady Gręboszew, po przeniesieniu siedziby i zmianie nazwy gromady należała i była siedzibą władz gromady Drużbice. Od reformy w 1973 r. wieś należy i jest siedzibą gminy Drużbice. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa piotrkowskiego.

Miejscowość leży nad rzeką Grabią, ma 565 mieszkańców.

Przez wieś przebiega droga wojewódzka nr 485.

Z Drużbic pochodził szlachecki ród Drużbickich h. Nałęcz^[5]. Na przełomie XIV i XV w. wieś należała do Stanisława z Drużbic, sprawującego urząd pisarza ziemskiego sieradzkiego. W XVI w. jej właścicielami byli Stanisław i Dorota Drużbiccy. W 1587 wieś stanowiła własność Piotra Drużbickiego, którego żoną została Elżbieta z Boboleckich, wdowa po Stanisławie Kłodzińskim^[6]. Z tego też rodu wywodził się urodzony w Drużbicach słynny jezuita i asceta, Kasper Drużbicki.

W XVIII w. miejscowość należała do Trzebickich. Zofia Trzebicka, bratanica biskupa krakowskiego Andrzeja Trzebickiego, wyszła za mąż za Piotra Kobierzyckiego. Kolejnymi dziedzicami Drużbic byli: ich syn Remigian, wnuk Józef i prawnuk, Jan Kobierzycki, podczaszy sieradzki. Po nim majątek został odziedziczony przez jego syna Adama, szambelana króla Stanisława Augusta Poniatowskiego.

W XIX w. dobra Drużbice składały się z wsi i folwarku Drużbice, wsi Kobyłki, Kazimierzów, Teofilów i Stoki oraz osady młynarskiej Zalepa. Majątek ten liczył 1343 mórg. W jego skład wchodziła także gorzelnia i młyn wodny. W 1905 roku właścicielem majątku w Drużbicach był Aleksander Stokowski.

Parafia Drużbice istniała już na początku XVI w. W czasach staropolskich należała do dekanatu szadkowskiego i archidiecezji gnieźnieńskiej. Do parafii należały miejscowości: Drużbice, Bukowie (obecnie Górne i Dolne), Chynów, Głupice, Głupiecka Wólka (obecnie Wola Głupicka), Gręboszów, Hucisko, Huta, Kącik, Kobełki Mniejsze (obecnie Kobyłki), Mzurki, Russowy (obecnie Rasy), Wadłów (obecnie Wadlew) i Rzędła (obecnie Żądło) oraz miejscowości już nieistniejące: Bartyzel, Franek, Kargolin^[7]. Obecnie parafia św. Rocha w Drużbicach należy do dekanatu dłutowskiego i archidiecezji łódzkiej.

Do XVIII w. w Drużbicach stał kościół drewniany. W drugiej połowie XVIII w. wzniesiono nowy, także z drewna (fundowany przez Jana Kobierzyckiego). W 1900 r. wzniesiono według projektu Kornelego Szrettera murowany kościół św. Rocha, w stylu neogotyckim, istniejący do dzisiaj. Nieopodal kościoła cmentarz, na którym zachowało się kilka starszych nagrobków i kaplica.

• ks. Karol Ochmanowski (1808–1811)
• ks. Józef Karaszkiewicz (1811–1833)^[8]
• ks. Teodor Rakowski (1833–1844)
• ks. Michał Szmigielski (1844–1881)
• ks. Michał Ziarniewicz (1881–1901)
• ks. Władysław Ciesielski (1901–1913)^[9]
• ks. Franciszek Świetlicki (1913–1923)
• ks. Ignacy Raszka (1924–1938)
• ks. Józef Siutowicz (1938–1941)
• ks. Antoni Łukasik (1945–1959)
• ks. Stanisław Mazur (1959–1967)
• ks. Alfred Mikołajewicz (1967–1969)
• ks. Czesław Janeczek (1969–2009)
• ks. Józef Jeleń (2009–2013)
• ks. Mariusz Wojturski (2013–2015)
• ks. Wojciech Żelewski (2015–2018)
• ks. kan. Paweł Sudowski (2018–)

W czasach staropolskich dwóch plebanów tej parafii pochodziło z rodu Drużbickich^[10].

• Drużbice-Kolonia
• Parafia Świętego Rocha w Drużbicach

• Drużbice, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. II: Derenek – Gżack, Warszawa 1881, s. 173 .
• Adam Boniecki: Herbarz polski.. T. 5: Dowiattowie - Gąsiorkowicz. Warszawa: skład główny Gebethner i Wolff, 1902. [dostęp 2014-03-25]. (pol.).