Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1821 r. Elias Fries, nadając mu nazwę Polyporus tephroleucus. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1982 r. Walter Jülich, przenosząc go do rodzaju Postia[1].
Jednoroczna huba o mięsistej konsystencji. Do podłoża przyrasta bokiem. Owocniki wyrastają pojedynczo lub w nielicznych skupiskach. Pojedynczy ma średnicę do 10 cm i grubość do 4 cm, brzeg ostry[4]. Kształt wachlarzowaty, konsolowaty lub półkolisty. Skórka zbudowana jest ze strzępek o żelatynowej konsystencji, początkowo promieniście włókienkowata, później gładka, czasami nierówna i guzkowata. Barwa górnej powierzchni kapelusza początkowo biała, później szarobiaława, popielatoszarawa i rogowoszarawa. Wysychając żółknie[5].
Rurkowaty, znajduje się na dolnej stronie owocnika. Rurki mają długość 3–8 mm, ich pory są bardzo drobne, okrągławe lub wydłużone. Mają średnicę 0,15-0–6 mm (na 1 mm mieści się ich zazwyczaj 4-6). Hymenofor jest białawy i tylko na porozrywanych brzegach żółtawy[5].
Miękki, mięsisty, biały i nie zmieniający barwy po uszkodzeniu. Nie posiada zapachu, smak łagodny, czasami kwaskowaty[5].
Cechy mikroskopowe
System strzępkowy monomityczny. Strzępkikontekstu cienkościenne lub umiarkowanie grubościenne, z licznymi przegrodami, niektóre gęsto rozgałęzione. Mają szerokość 3–8 μm. Strzępki tramy głównie cienkościenne, o szerokości 2–4 μm, ze sprzążkami. Brak cystyd i innych płonnych elementów hymenium. Podstawki zgrubiałe, 4–sterygmowe, o rozmiarach 14–16 × 4–5 μm ze sprzążkami w podstawie. Zarodniki cylindryczne, lekko zakrzywione, bezbarwne, gładkie, nieamyloidalne, o rozmiarach 4,5–6 × 1–1,5 μm[6].
Gatunki podobne
Jest kilka bardzo podobnych morfologicznie grzybów o białym owocniku i mięsistej konsystencji.
drobnoporek gorzki (Postia stiptica). Najłatwiej odróżnić go smakiem – jest wyraźnie gorzki
białak śnieżysty (Tyromyces chioneus). Wywołuje białą zgniliznę drewna, drobnoporek mleczny brunatną. Najłatwiej odróżnić te dwa gatunki analizą cech mikroskopowych
gąbczak piankowy (Spongipellis spumeus). Ma pory okrągławo-labiryntowate, dwuwarstwowy miąższ i jest rzadki.
Występowanie i siedlisko
Notowany jest w Ameryce Północnej, Azji i Europie – tutaj najliczniej[7]. W Polsce podano wiele jego stanowisk w piśmiennictwie naukowym. Według W. Wojewody nie jest zagrożony[3].
Nadrzewnysaprotrof rozwijający się na martwym drewnie drzew iglastych i liściastych, szczególnie na brzozie brodawkowanej, buku, olszy i jodle. Owocniki wyrastają od sierpnia do października[3].
.JPG)
.JPG)
.jpg)
.jpg)