Douglas World Cruiser

DWC
Ilustracja
Douglas World Cruiser Chicago
Dane podstawowe
Państwo

 Stany Zjednoczone

Producent

Douglas Aircraft Company

Konstruktor

Donald Douglas

Załoga

2

Historia
Data oblotu

listopad 1923

Liczba egz.

5

Dane techniczne
Napęd

1 x Liberty L-12

Moc

309 kW (420 KM)

Wymiary
Rozpiętość

15,3 m

Długość

10,82 / 11,89 m
(podwozie kołowe /
podwozie z pływakami)

Wysokość

4,14 / 4,6 m

Powierzchnia nośna

65,68 m²

Masa
Własna

1543 / 1825 kg

Użyteczna

3173 / 3536 kg

Zapas paliwa

2438 l

Osiągi
Prędkość maks.

167 / 160 km/h

Pułap

3050 / 2135 m

Zasięg

3701 / 2655 km

Dane operacyjne
Multimedia w Wikimedia Commons

Douglas World Cruiser (DWC) – zmodyfikowana wersja samolotu Douglas DT, stworzona w celu odbycia przelotu dookoła świata. Zbudowano razem pięć samolotów: jeden służący do testów i treningów, pozostałe cztery do przelotu dookoła globu.

Opis konstrukcji

Douglas World Cruiser była to zmodyfikowana wersja bombowca Douglas DT. DWC był to dwupłat z dwuosobową załogą, napędzany jednym silnikiem Liberty L-12 o mocy 420 koni mechanicznych. Samolot był wyposażony w zbiorniki na paliwo o łącznej pojemności 644 galonów amerykańskich (2438 litrów) umieszczone pod otwartą kabiną pilotów. Podwozie można było wyposażyć w koła albo w pływaki. Istniały dwie wersje chłodnicy, większa przeznaczona była do lotu w klimacie tropikalnym.

Historia

Samoloty otrzymały nazwy amerykańskich miast: Seattle, Chicago, Boston, New Orleans. Dowódca grupy major F.L. Martin pilotował DWC Seattle. Start nastąpił z Seattle w stanie Waszyngton 6 kwietnia 1924 r. Pierwsza faza lotu prowadziła wzdłuż wybrzeża kanadyjskiego na Wyspy Aleuckie. 30 kwietnia Seattle rozbił się w górach Alaski, załoga przeżyła wypadek. Pozostałe trzy samoloty po ośmiu lądowaniach pośrednich dotarły do Japonii, po czym kontynuowały lot wzdłuż wybrzeży Chin, Tajlandii, Birmy i Indii. W Kalkucie pływaki zastąpiono kołami i dalsza podróż odbyła się przez Azję nad terytorium Indii, Turcji do Półwyspu Bałkańskiego, a następnie do Francji i Wielkiej Brytanii. Na wyspach brytyjskich samoloty zostały ponownie wyposażone w pływaki. Dalsza trasa wiodła na północ przez Orkady, Szetlandy i Wyspy Owcze do Islandii, a później na Grenlandię i Labrador. Na Wyspach Owczych podczas awaryjnego lądowania lód znacznie uszkodził samolot Boston, a jego załogę uratował amerykański okręt patrolujący trasę. Do pozostałych dwóch samolotów w kanadyjskiej Nowej Szkocji dołączył prototyp DWC nowo ochrzczony jako Boston II. Razem z nim kontynuowały one lot przez Stany Zjednoczone aż do Seattle, gdzie dotarły 28 września 1924 roku.

Pełnego okrążenia Ziemi dokonały dwa samoloty – Chicago pilotowany przez Smitha i Arnolda oraz New Orleans kierowany przez Nelsona i Hardinga. Pokonali oni trasę 44 340 km w ciągu 175 dni. Lot trwał łącznie 371 godzin i 11 minut ze średnią prędkością około 120 km/h. Silniki w trakcie lotu dookoła globu były wymieniane 29 razy.

Zobacz też

Bibliografia