Urodził się w 1575 roku w Genui, jako syn Ottavia Rivaroli i Nicoletty Lomellini[1]. Uzyskał stopień doktora utroque iure i został kanonikiem kapituły w rodzinnym mieście[1]. 10 grudnia 1608 roku został wybrany biskupemAlérii, a osiemnaście dni później przyjął sakrę[2]. Rivarola pozostał w Rzymie, jako sekretarz Scipionego Caffarelli-Borghese. Jednak tuż przed Wielkanocą papież wydał dekret, nakazujący rezydować biskupom w swoich diecezjach[1]. Spowodowało, że kardynał Borghese mianował Rivarolę swoim audytorem, co uwolniło biskupa od obowiązku przebywania w Alérii (wkrótce potem zrezygnował z zarządzania biskupstwem)[1]. 30 marca 1609 roku został mianowany tytularnym arcybiskupemNazaretu[2]. Został mianowany legatem nadzwyczajnym, by nakłonić Henryk IV, by zrezygnował z planu najechania Italii[1]. Jednak zanim zdołał dotrzeć do Paryża, król Francji został zamordowany[1]. 17 sierpnia 1611 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny Santi Silvestro e Martino ai Monti[2]. W latach 1612–1621 był legatem w Romanii[1]. Zmarł 3 stycznia 1627 roku w Genui[1].
