Difluorek ditlenek ksenonu
| Nazewnictwo
|
|
|
| Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
|
| konst.
|
difluorek ditlenek ksenonu(6+), difluorek(1−) ditlenek(2−) ksenonu(6+), difluorek ditlenek ksenonu(VI)
|
| Inne nazwy i oznaczenia
|
| Stocka
|
difluorek ditlenek ksenonu(VI)
|
| inne
|
difluoroditlenek ksenonu(VI), daw. dwufluorodwutlenek ksenonu
|
|
| Ogólne informacje
|
| Wzór sumaryczny
|
XeO
2F
2
|
| Masa molowa
|
201,29 g/mol
|
| Wygląd
|
bezbarwne kryształy
|
| Identyfikacja
|
| Numer CAS
|
13875-06-4
|
| PubChem
|
23236530
|
| InChI
|
InChI=1S/F2O2Xe/c1-5(2,3)4
|
| InChIKey
|
OJNSIFWVGHJJMW-UHFFFAOYSA-N
|
|
|
|
|
|
| Podobne związki
|
| Podobne związki
|
XeOF
2, XeO
3F
2, XeOF
4
|
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
|
|
|
Difluorek ditlenek ksenonu, nazwa Stocka: difluorek ditlenek ksenonu(VI), XeO
2F
2 – nieorganiczny związek chemiczny ksenonu z fluorem i tlenem. Kształt i obliczoną długość wiązań częsteczki XeO
2F
2[3] oraz jej dane spektralne[4] opublikowano w 1963 roku.
Otrzymywanie
W wyniku destylacji tetrafluorku tlenku ksenonu otrzymano homogeniczny ciekły roztwór zawierający XeO
2F
2, XeOF
4, i XeF
2. Do obniżenia temperatury chłodnicy użyto zestalonego CO
2 zamiast ciekłego azotu, aby zapobiec szokowi termicznemu, który mógłby wywołać wybuch kondensującego również XeO
3. Otrzymaną mieszaninę poddano destylacji frakcjonowanej – frakcję XeO
2F
2 zidentyfikowano na podstawie wyników spektrometrycznych[2].
Właściwości
Difluoroditlenek ksenonu tworzy bezbarwne[1][2] ortogonalne[1] kryształy, które ulegają sublimacji w temperaturze 30,8 °C[2] (lub rozkładają się wybuchowo w tej temperaturze[1]).
Przypisy
- ↑ a b c d e CRC Handbook of Chemistry and Physics, David R.D.R. Lide (red.), wyd. 88, Boca Raton: CRC Press, 2007, s. 4–98, ISBN 978-0-8493-0488-0 (ang.).
- ↑ a b c d John L.J.L. Huston John L.J.L., Xenon dioxide difluoride: isolation and some properties, „The Journal of Physical Chemistry”, 71 (10), 1967, s. 3339–3341, DOI: 10.1021/j100869a035 (ang.).
- ↑ Ronald J.R.J. Gillespie Ronald J.R.J., Noble gas fluorides, oxyfluorides, and oxides. Predictions of molecular shapes and bond lengths, „Noble-Gas Compounds”, 1963, s. 333–339 (ang.).
- ↑ Martin H.M.H. Studier Martin H.M.H., Eric N.E.N. Sloth Eric N.E.N., Mass-spectrometric studies of noble-gas compounds, „Noble-Gas Compounds”, 1963, s. 47–49 (ang.).
