Daniel Józef Bem

Data i miejsce urodzenia	28 sierpnia 1933 Skierniewice
Data śmierci	21 października 2014
Profesor nauk technicznych
Specjalność: radiokomunikacja, sieci komputerowe
Alma Mater	Politechnika Wrocławska
Profesura	1978
Polska Akademia Nauk
Status	członek rzeczywisty
Funkcja Jednostka PAN	Wiceprezes Oddział PAN we Wrocławiu
Doktor honoris causa Wojskowa Akademia Techniczna – 1993 Politechnika Wrocławska – 2007
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Politechnika Wrocławska
Wydział	Elektroniki
Jednostka	Wrocławskie Centrum Sieciowo-Superkomputerowe
Stanowisko	Dyrektor
Prorektor ds. dydaktyki
Uczelnia	Politechnika Wrocławska
Okres spraw.	1981–1984
Dziekan
Wydział	Elektroniki PWr
Okres spraw.	2003–2006
Odznaczenia

Daniel Józef Bem (ur. 28 sierpnia 1933 w Skierniewicach, zm. 21 października 2014^[1]) – naukowiec, inżynier telekomunikacji specjalizujący się w zakresie radiokomunikacji, sieci komputerowych i systemów telekomunikacyjnych, profesor, nauczyciel akademicki w Politechnice Wrocławskiej, były prorektor tej uczelni i dziekan Wydziału Elektroniki, dyrektor Wrocławskiego Centrum Sieciowo-Superkomputerowego, członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk, wiceprezes oddziału wrocławskiego PAN.

Był absolwentem Wydziału Łączności Politechniki Wrocławskiej (obecnie Wydział Elektroniki Politechniki Wrocławskiej). Z Politechniką Wrocławską związał również swoje życie zawodowe i zdobywał kolejne stopnie awansu naukowego. W 1965 otrzymał stopień doktora nauk technicznych w zakresie telekomunikacji, a w 1975 doktora habilitowanego. Od 1975 zatrudniony na stanowisku profesora nadzwyczajnego. W 1978 otrzymał tytuł profesora nauk technicznych.

Był specjalistą w zakresie modelowania systemów radiokomunikacyjnych, projektowania anten długofalowych i przetwarzania danych satelitarnych. Projektował radomskie maszty telewizyjne oraz przewodniczył komisji ds. projektu i budowy Radiowego centrum nadawczego w Solcu Kujawskim^[2]. Zajmował się także sieciami komputerowymi. Uczestniczył w budowie akademickiej sieci komputerowej Politechniki Wrocławskiej oraz rozwoju i budowie WASK (Wrocławskiej Akademickiej Sieci Komputerowej).

W Politechnice Wrocławskiej pełnił wiele funkcji naukowych i administracyjnych. Był kierownikiem Zakładu Radiokomunikacji w Instytucie Telekomunikacji i Akustyki PWr, następnie zastępcą dyrektora i dyrektorem tego instytutu. W latach 1981–1984 pełnił funkcję prorektora Politechniki Wrocławskiej ds. dydaktyki, a w latach 2002–2005 był dziekanem Wydziału Elektroniki.

Był członkiem Polskiej Akademii Nauk, od 1994 członkiem korespondentem, a od 2007 członkiem rzeczywistym, członkiem Komitetu Elektroniki i Telekomunikacji PAN, oraz członkiem prezydium oddziału wrocławskiego PAN, w którym pełnił między innymi funkcję prezesa w latach 2007–2011. Od 1988 był członkiem zagranicznym Rosyjskiej Akademii Nauk^[2][3].

Zmarł we Wrocławiu dnia 21 X 2014 r. i został pochowany na cmentarzu parafialnym św. Rodziny przy ul. Smętnej na wrocławskim Sępolnie^[4].

Dorobek naukowy prof. Bema obejmuje liczne publikacje i książki oraz 17 wdrożonych patentów dotyczących przede wszystkim techniki radiowej. Wypromował kilkuset magistrów oraz ponad 30 doktorów nauk technicznych^[5][2].

Za swoją działalność został wyróżniony godnością doktora honoris causa dwóch uczelni technicznych, w 2003 Wojskowej Akademii Technicznej, a w 2008 Politechniki Wrocławskiej^[6].

Odznaczony wieloma odznaczeniami państwowymi i resortowymi oraz licznymi nagrodami. Spośród odznaczeń państwowych otrzymał^[2][5]:

• Złoty Krzyż Zasługi
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1999)^[7]