Damazy Maciej Zielewicz (ur. 1811, zm. 14 maja 1891) – oficer wojsk polskich w czasie powstania listopadowego, duchowny katolicki.

Damazy Zielewicz urodził się w 1811 roku^[1][2] w Powidzu w rodzinie ziemiańskiej, jako najstarszy syn Franciszka Zielewicza i Katarzyny z d. Kozłowskiej. Zmarł 14 maja 1891 roku w Krakowie.

Ukończył gimnazjum w Trzemesznie^[1]. W młodości przebywał w majątku wuja Jakóba Kozłowskiego, gdzie uczył się gospodarki. W 1831 roku bierze udział w Powstaniu listopadowym w czasie którego jest oficerem. Ranny pod Ostrołęką, leczy się w szpitalu ewangelickim w Warszawie^[1]. Po zdobyciu stolicy przez Rosjan przez krewnego Wojczyńskiego został przeniesiony do szpitala w klasztorze franciszkanów^[1]. Po powstaniu wstępuje do klasztoru. Jako gwardian odbudowuje klasztor franciszkanów spalony podczas pożaru Krakowa w 1850 roku^[3]. Przez trzydzieści lat pełni funkcję komisarza biskupiego ss. Norbertanek w Krakowie^[1]. Zmarł w klasztorze franciszkanów. Pochowany w grobie weteranów z 1831 roku na cmentarzu Rakowickim w Krakowie^[1].

• Mowa w czasie żałobnego nabożeństwa za duszę ś. p. ks. Karola Antoniewicza miana w dniu 9 grudnia 1852 roku w kaplicy Matki Boskiej Bolesnej przy kościele Ks. Franciszkanów Kraków 1853^[4]
• Mowa przy Obłóczynach trzech Panien przyjętych do klasztoru zakonnic ś. Norberta w kościele na Zwierzyńcu dnia 6. października 1859 r 1860
• Katechizm rzymskokatolicki czyli wykłady nauki chrześcijańskiej dla uczącej się młodzieży płci obojej według klas ułożony przez księdza ....franciszkanina Kraków 1850^[5]

• tablica nagrobna w klasztorze ss. Norbertanek w Krakowie
• Teki Dworzaczka; Biblioteka Kórnicka, poz. 7443