Czoło to zupełnie niewybitne wzniesienie, ma jednak znaczenie topograficzne, gdyż w północno-wschodnim kierunku, do Doliny Bobrowieckiej Orawskiej, opada z niego boczny, zalesiony grzbiet, który niżej, na Bobrowieckim Wierchu rozgałęzia się na dwie odnogi obejmujące Dolinkę Kwaśną (Kwaśny Żleb). Stoki południowo-zachodnie opadają do Doliny Olowej (odnoga Doliny Łatanej)[2]. Na północnych stokach Czoła ponad Kwaśnym Żlebem znajduje się niewielka Kwaśna Polanka[1].
Obecnie Czoło jest zalesione i praktycznie pozbawione widoków[3], dawniej jednak był to dobry punkt widokowy. Józef Nyka pisze, że widok z Czoła „obejmuje otoczenie dolin Łatanej i Rohackiej”, a murawy wierzchołkowe „zryte są przez dziki”[1].
Przez Czoło prowadzi znakowany szlak turystyczny. W południowo-wschodnim kierunku od jego wierzchołka obniża się on na przełęcz, na której znajdują się trzy błotniste stawki (młaki). Często taplają się w nich dzikie zwierzęta, szczególnie dziki, a krajobraz przypomina uroczysko opisane w Starej baśni. Na współczesnych mapach stawki te nie są zaznaczane, jednak zaznaczone były na mapie z 1822 r. – widocznie wówczas były większe. Obecnie największy z nich ma rozmiar 20 × 15 m i głębokość około 0,5 m (latem)[1].
Czas przejścia ze Zwierówki na Przełęcz pod Osobitą: 2:05 h, ↓ 1:30 h
Czas przejścia z przełęczy na Grzesia: 2 h, ↓ 1:50 h
Przypisy
↑ abcdJózef Nyka: Tatry słowackie. Przewodnik. Wyd. II. Latchorzew: Wyd. Trawers, 1998. ISBN 83-901580-8-6. Brak numerów stron w książce
↑ abTatry Zachodnie słowackie i polskie. Mapa turystyczna 1:25 000. Warszawa: Wyd. Kartograficzne Polkart Anna Siwicka, 2009/10. ISBN 83-87873-36-5. Brak numerów stron w książce