Czabany (Białoruś)

Czabany
Чабаны
Państwo

 Białoruś

Obwód

 witebski

Rejon

głębocki

Sielsowiet

Prozoroki

Populacja (2009)
• liczba ludności


3

Kod pocztowy

211813

Położenie na mapie obwodu witebskiego
Mapa konturowa obwodu witebskiego, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Czabany”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, u góry znajduje się punkt z opisem „Czabany”
Położenie na mapie Polski w 1939
Mapa konturowa Polski w 1939, w prawym górnym rogu znajduje się punkt z opisem „Czabany”
Ziemia55°19′23″N 28°06′18″E/55,323056 28,105000

Czabany (biał. Чабаны; ros. Чабаны) – chutor na Białorusi, w obwodzie witebskim, w rejonie głębockim, w sielsowiecie Prozoroki.

Historia

W czasach zaborów w gminie Czerniewicze, w powiecie dzisieńskim, w guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego[1].

W latach 1921–1945 wieś leżała w Polsce, w województwie wileńskim, w powiecie dziśnieńskim, w gminie Czerniewicze, a od 1929 w gminie Prozoroki[2].

Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku zamieszkiwało tu 58 osób, 4 były wyznania rzymskokatolickiego, a 54 prawosławnego. Jednocześnie 1 mieszkaniec zadeklarował polską, a 53 białoruską przynależność narodową. Było tu 12 budynków mieszkalnych[3]. W 1931 w 10 domach zamieszkiwało 55 osób[4].

Wierni należeli do parafii rzymskokatolickiej i prawosławnej w Czerniewiczach. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w Głębokiem i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Prozorokach[5].

Przypisy

  1. futor Czabany na mapie (rejon głębocki, obwód witebski) [online], www.radzima.net [dostęp 2021-03-21].
  2. Dz.U. z 1929 r. nr 22, poz. 224.
  3. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. 7, część 2, 1924, s. 42.
  4. Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 23.
  5. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 270.