Członek działającej w Paryżu Narodowej Rady Jedności Rumuńskiej, uznanej między innymi przez Francję za oficjalnego reprezentanta interesów rumuńskich[1]. Wchodził w skład Senatu (1926) i Izby Deputowanych. Od 30 grudnia 1933 do 3 stycznia 1934 pełnił funkcję premiera[2]. Pełniąc urząd ministra oświaty w marcu 1937 otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Warszawskiego[3]. Był także ministrem robót publicznych i komunikacji (1938)[4].
Przypisy
↑Małgorzata Willaume: Rumunia. Warszawa: Trio, 2004, s. 90. ISBN 83-88542-74-5.
↑Małgorzata Willaume: Rumunia. Warszawa: Trio, 2004, s. 305. ISBN 83-88542-74-5.