Collobrières zostało założone około XII wieku jako Collubraira[2]. Z tego okresu pochodzi kamienny most Raoul Calvi (znany jako Pont Vieux – Stary Most) i kościół św. Ponsa, zbudowany na miejscu wcześniejszej kaplicy z 1060 roku[3]. Tereny te były zamieszkałe jednak dużo wcześniej, na co dowodem są dwa celtyckiemenhiry, najwyższe w Prowansji (ok. 3 m wysokości), położone 4 km na południowy wschód, na płaskowyżu Lambert[4][1], oraz chodniki górnicze i inskrypcje z czasów Galów[3]. Położenie z dala od głównych szlaków komunikacyjnych i łatwość ograniczenia dostępu obcym (jedyna droga prowadziła przez most) odizolowały mieszkańców od średniowiecznych epidemii[3].
Na wschód od miasteczka na terenie gminy założono z inicjatywy Pierre'a Isnarda w 1170 roku kartuski klasztor
Chartreuse de la Verne, wielokrotnie przebudowywany i zniszczony w czasie rewolucji francuskiej, a później odrestaurowany[4][5].
Przetwórstwo korka rozwinęło się w średniowieczu na bazie doświadczeń hiszpańskich[2].
Kasztany
Collobrières jest określane jako "stolica kasztanów". W miasteczku znajduje się fabryka przetworów z kasztanów, a corocznie – w trzy ostatnie niedziele października – odbywa się Święto Kasztana (Les Fêtes de la Châtaigne)[6]. Na południowy wschód od miasta, w rezerwacie na płaskowyżu Lambert, znajduje się pień kasztanowca o obwodzie ponad 10 metrów[4].
kaplica Matki Boskiej Anielskiej (Notre-Dame-des-Anges), na najwyższym wierzchołku Massif des Maures (767 m)[2][3]
Przez gminę przebiegają długodystansowe szlaki piesze GR90 i GR51 ("Balcons de la Mediterranée")[1].
Obszar gminy Collobrières wchodzi w skład apelacji winiarskiej AOC Côtes de Provence[7].
Przypisy
↑ abcdTop 100. 172 Toulon Aix-en-Provence. Skala 1:100 000. Wyd. II. Paryż: Institut Geographique National Paris, 2010. ISBN 978-2-7585-2378-9. Brak numerów stron w książce