Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Coccidioides, Onygenaceae, Onygenales, Eurotiomycetidae, Eurotiomycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy opisali go w 1896 r. Emmet Rixford i T. Caspar Gilchrist na ludziach. Gatunek ma wyznaczony neotyp, lektotyp i epityp[1]. Ma 8 synonimów. Niektóre z nich[3]:
Aleurisma immite (C.W. Stiles) Bogliolo & J.A. Neves 1952
Znana jest wyłącznie anamorfa. W hodowli w temperaturze pokojowej lub w inkubatorze zaczyna się rozwijać się po 3–4 dniach, tworząc szarawą, błoniastą kolonię. W ciągu następnych kilku dni rozwija się grzybnia powietrzna, różniące się kolorem od białego do szarawego i teksturą od luźnej i pajęczynowej do gęstej i watowatej. W tych „typowych” koloniach zwykle nie rozwija się żadna wyraźna pigmentacja ani na powierzchni, ani na odwrocie. Wiele szczepów rośnie dość szybko, często z koncentrycznymi pierścieniami watowatych lub wełnistych grzybni powietrznych oddzielonych pierścieniami o rzadkim wzroście. Mikroskopowo większość szczepów wytwarza strzępki septowane o szerokości 2 µmi i cylindryczne, grubościenne artrokonidia o długości 3–12 µm i szerokości 3–4,5 µm. Konidia są zwykle oddzielone od siebie pustą komórką, ale czasami 2 lub więcej konidia sąsiadują ze sobą[4].
Mając do dyspozycji jedynie proste organiczne źródło węgla (np. glukozę), C. immitis może rosnąć przy nieorganicznym źródle azotu (np. siarczanie amonu)[4].
Kiedy artrokonidiaC. immitis są wdychane przez podatnego żywiciela, lub gdy są hodowanena specjalnych podłożach w kontrolowanym środowisku, przekształcają się w sferule z endosporami. Sferule to duże, grubościenne, niepączkujące, okrągłe ciałka zawierające wiele endospor. Sferula może mieć średnicę 20–60 µm i endospory o średnicy 2–5 µm. Sferule mogą być całkowicie wypełnione endosporami lub mogą mieć centralną wakuolę z endosporami wyściełającymi wewnętrzną stronę ścianki sferuli. Ściana sferuli pęka, uwalniając endospory do otaczającej tkanki, a każda endospora może znowu tworzyć nowe endospory. Kiedy endospory lub sferule przenosi się do zwykłej pożywki laboratoryjnej i inkubuje w temperaturze pokojowej, kiełkują, tworząc formę strzępkową[4].
Występowanie i siedlisko
C. immitis wraz ze swoim krewnym Coccinioides posadasii występuje najczęściej w pustynnych regionach południowo-zachodnich Stanów Zjednoczonych, w tym w niektórych obszarach Arizony, Kalifornii, Nowego Meksyku, Nevady, Teksasu i Utah; oraz w Ameryce Środkowej i Południowej w Argentynie, Brazylii, Kolumbii, Gwatemali, Hondurasie, Meksyku, Nikaragui, Paragwaju i Wenezueli[5].
Grzyb glebowy występujący na glebach zasadowych, piaszczystych z regionów półpustynnych, z gorącymi latami, łagodnymi zimami i rocznymi opadami od 10 do 50 centymetrów. W glebie żyje jako saprotrof, zwykle na głębokości od 10 do 30 centymetrów pod powierzchnią[6]. W pewnych warunkach może jednak zainfekować ludzi powodując groźną chorobę kokcydioidiomykozę[2]. Zakażenie następuje zwykle poprzez wdychanie zanieczyszczonego pyłu. Oprócz człowieka, spontaniczne infekcje odnotowano u pawiana, osła, kota, bydła, szympansa, szynszyli, kojota, psa, goryla, konia, kangura, lamy, kreta, małpy, myszy, świni, lwa morskiego, owcy, wiewiórki, królik, szczur, tapir i tygrys[4].
