Początkowo był urzędnikiem na dworze Ben-Hadada II. Według Biblii Bóg nakazał Eliaszowi namaścić go na króla Damaszku[1], jednak zrealizował to dopiero Elizeusz, który po objawieniu Chazaelowi woli Pana zapłakał, przewidując co ten uczyni Izraelitom[2]. Chazael zabił Ben-Hadada i przejął tron. Ze względu na uzurpatorski charakter rządów inskrypcja króla Salmanasara III nazywa go „synem nikogo”, a stela z Tel Dan mówi, że królem uczynił go bóg Hadad, a nie jego ojciec.
Objęcie władzy przez Chazaela doprowadziło do upadku przymierza z Izraelem przeciwko Asyrii. Podjął wojnę z Izraelem i pokonał jego króla Jorama pod Ramot w Gileadzie[3]. Wkrótce potem, w 841 p.n.e., Salmanasar III zaatakował Aram i pobił Chazaela w bitwie u podnóża góry Senir, jednak nie udało mu się zdobyć Damaszku i pojmać króla Aramu. Ponowił próbę trzy lata później, jednak znowu nieskutecznie. Po ustaniu zmagań z Asyryjczykami, Chazael rozpoczął ekspansję na południe. W wojnie z królem izraelskim Jehu zajął większość Zajordania[4]. Zaatakował też ziemie Filistynów i zajął Gat. Planował atak na Judę, jednak zaniechał go po otrzymaniu trybutu[5]. Podczas rządów Joachaza Izrael dostał się pod jarzmo Aramejczyków, przez co armia Izraela została praktycznie unicestwiona[6], przy czym według Alfreda Tschirschnitza był to warunek pokoju narzuconego przez Chazaela, a nie wynik strat wojennych. W tym okresie nastąpił szczyt potęgi Aramu. Podczas rządów Ben-Hadad III, następcy Chazaela, Damaszek utracił większość zdobytych terytoriów.
