Był nieślubnym synem byłego oratorianina Antoine'a Nodiera, wybranego w 1790 merem Besançon, i jego służącej Suzanne Paris. Uczył się w kolegium oratoriańskim w rodzinnym mieście, następnie w Salins i Lyonie. Jego ojciec pragnął, by syn zdobył gruntowne wykształcenie i osobiście zajął się nauczaniem go łaciny, jak również rozbudził zainteresowanie literaturą, matematyką, botaniką i entomologią.
Chociaż Nodier był jeszcze dzieckiem, jego ojciec regularnie zabierał go do radykalnych klubów w czasie rewolucji francuskiej, gdzie chłopiec wygłaszał uprzednio współprzygotowane z nim przemówienia patriotyczne. Ten okres późniejszy krytyk literacki uważał za kluczowy dla rozwoju jego osobowości i republikańskich poglądów politycznych. 28 lipca 1794 Nodier zyskał lokalną popularność wygłaszając w czasie spotkania w dawnym kościele św. Magdaleny przemówienie na cześć Josepha Bary i Josepha Viali.
Początek działalności literackiej
W październiku 1798, w trakcie studiów, został bibliotekarzem, jednak porzucił pracę z powodów politycznych. W tym czasie zaczął publikować pierwsze prace krytycznoliterackie poświęcone twórczości Shakespeare'a, wiersze oraz eseje z pogranicza polityki i literatury. W 1800 wrócił do pracy w bibliotece. Od 1804 zaczął tworzyć opowiadania fantastyczne, utrzymane w konwencji koszmarów sennych, majaczeń i halucynacji.
Od 1808 prowadził w Dole kurs wiedzy o literaturze, gdzie poznał swoją przyszłą żonę Désirée Charve. W 1808 napisał Rozumowy słownik francuskich wyrazów dźwiękonaśladowczych i nawiązał kontakty z pisarzami angielskimi – Herbertem Croftem i Mary Hamilton. W 1813 wyjechał razem z wojskami napoleońskimi do dzisiejszej Lublany, również na stanowisko szefa biblioteki. Rozpoczął tam pracę dziennikarską i naszkicował powieść Jan Sbogar. Wrócił do Paryża w rok później i podjął pracę w redakcji Le Journal des Débats oraz w dzienniku rojalistycznym Biały Sztandar. W 1822 otrzymał Legię Honorową.
Romantyk
W 1820 zadebiutował jako dramatopisarz, wystawiając w Teatrze Porte Saint Martin sztukę Wampir, zainspirowaną angielskim gotycyzmem. W tym samym duchu utrzymane były jego kolejne opowiadania. Od 1821 prowadził kolumnę literacka w La Quotidienne, recenzując współczesne dzieła autorów francuskich oraz przybliżając czytelnikom twórczość pisarzy renesansowych oraz Waltera Scotta. Od 1824 przewodził nieformalnej grupie twórców sprzeciwiających się zasadom literackiego klasycyzmu, do której należeli Wiktor Hugo, Aleksander Dumas (ojciec), Alfred de Musset i inni młodzi autorzy romantyczni. Z czasem jednak Nodier sam znalazł się w opozycji do wymienionych autorów. W recenzjach publikowanych w Revue de Paris negatywnie ocenił m.in. utwór Hugo Ostatni dzień skazańca.
W 1833, po dwóch nieudanych próbach, otrzymał fotel członka Akademii Francuskiej.
Zmarł w 1844 i został pochowany na cmentarzu Père-Lachaise.
Dzieła literackie oraz publicystyka
1798: Dissertation sur l'usage des antennes dans les insectes
1800: Pensées de Shakespeare extraites de ses ouvrages
1801: Bibliographie entomologique
1802: La Napoléone (pamflet)
1802: Stella ou les proscrits
1803: Le peintre de Salzbourg, journal des émotions d’un cœur souffrant
1804: Prophétie contre Albion
1804: Essais d’un jeune barde
1806: Les Tristes, ou mélanges tirés des tablettes d'un suicidé
1808: Dictionnaire des onomatopées françaises
1808: Apothéoses et imprécations de Pythagore
1810: Archéologie ou système universel des langues
1812: Questions de littérature légale
1815: Histoire des sociétés secrètes de l'armée
1815: Napoléon et ses constitutions
1816: Le vingt et un janvier
1818: Jean Sbogar
1819: Thérèse Aubert
1820: Le Vampire
1820: Mélanges de littérature et de critique
1820: Adèle
1820: Voyages pittoresques et romantiques dans l'ancienne France
