Charles André van Loo był wszechstronnym artystą, malował obrazy o tematyce religijnej i mitologicznej, sceny rodzajowe, portrety oraz wielkie dekoracje ścienne w pałacach i kościołach. Jego styl odznacza się prostotą i mistrzostwem kompozycji, co było wynikiem dogłębnych studiów nad pracami włoskich mistrzów renesansu[1].
Współcześni docenili jego dorobek, Friedrich Melchior von Grimm uważał go za pierwszego malarza Europy, a Voltaire stawiał na równi z Rafaelem[2]. Znany był także w Polsce. W 1760 roku Amalia Mniszech za pośrednictwem czynnych w Warszawie dyplomatów zamówiła u van Loo obraz przedstawiający trzy Gracje. Praca powstała ostatecznie w 1763 roku, ale nigdy nie dotarła do Polski. Znana jest z późniejszej repliki i olejnego studium[3].
Sceny mitologiczne i alegorie
L'Adoration des Mages, ok. 1760.
Énée portant Anchise, 1729,
Thésée domptant le taureau de Marathon, 1730,
Apollon et Marsyas, 1735,
Persée et Andromède, ok. 1735-1740,
La victoire d'Alexandre contre Porus, 1738,
L'Asie, v. 1747,
L'ivresse de Silène, 1747,
Jupiter et Antiope, 1753,
La peinture, La Musique, L'Architecture 1753,
Neptune et Amymone, v. 1757,
Neptune et Amymone, v. 1757,
Les Trois Grâces, v. 1763,
Les Arts implorant la Destinée d'épargner la vie de Madame} de Pompadour, 1764,
Sceny rodzajowe
La Chasse à l'Ours, 1736,
Halte de chasse, 1737,
Le déjeuner sur l'herbe après la chasse, 1737,
Pacha faisant peindre sa maîtresse, 1737,
Le Grand Turc donnant un concert à sa maîtresse, 1737,
La Chasse à l'Autruche, 1738,
La lecture espagnole, 1754,
Malarstwo religijne
Le Bon Samaritain, 1723,
Jacob purifiant sa demeure avant son départ pour Béthel, 1724,
La Présentation du Christ au Temple, 1725,
La Glorification de saint Isidore, 1729,
Saint Charles Borromée donnant la communion aux lépreux, 1743,
.JPG)
