Chaber Kotschyego

Chaber Kotschyego
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

astropodobne

Rząd

astrowce

Rodzina

astrowate

Podrodzina

Carduoideae

Rodzaj

chaber

Gatunek

chaber Kotschyego

Nazwa systematyczna
Centaurea kotschyana Heuff. ex W. D. J. Koch
Flora 18(1): 245. 1835[3]
Synonimy
  • Centaurea kotschyana Heuff.
Multimedia w Wikimedia Commons

Chaber Kotschyego[4] (Centaurea kotschyana Heuff. ex W. D. J. Koch) – gatunek rośliny z rodziny astrowatych.

Rozmieszczenie geograficzne

Występuje w Europie we wschodnich Karpatach i na Bałkanach. Zachodnia granica jego zasięgu w Karpatach przebiega przez Bieszczady Zachodnie[5]. W Polsce występuje wyłącznie w Bieszczadach Zachodnich. W ramach inwentaryzacji florystycznej przeprowadzonej w latach 1993-1994 potwierdzono tutaj jego występowanie na 27 stanowiskach, większość z nich znajdowała się na połoninach Halicza i Tarnicy[5]. Najdalej na zachód wysunięte stanowisko było na Połoninie Wetlińskiej, najniżej położone w dolinie Terebowca (ok. 750 m n.p.m.)[5].

Morfologia

Kwiatostan
Łodyga
O wysokości 25–60 cm, zazwyczaj nierozgałęziona[6].
Liście
Liście pędów płonnych podługowato-eliptyczne, niepodzielone. Liście łodygowe pierzastosieczne, o szczytowym odcinku zazwyczaj większym i mającym grubo ząbkowane brzegi[6].
Kwiaty
Czarnopurpurowe, zebrane w szczytowy koszyczek. Okrywa ma średnicę 2,5–3 cm, a jej listki są gładkie, bez podłużnych żeberek i całkowicie zakryte przez czarniawe, okrągławotrójkątne przyczepki o długości 5–8 mm z frędzlami o długości 5–7 mm. Frędzle te mają srebrzyste wierzchołki. Przyczepki swoją nasadą zbiegają po bokach łusek. Kwiaty w środku koszyczka są obupłciowe, kwiaty brzeżne nijakie i niewiele tylko dłuższe od środkowych[6].
Owoc
Niełupka o długości 4–5 mm z puchem kielichowym tej samej długości. W miejscu przyczepienia do kielicha niełupki są brodate – posiadają pęczki wydłużonych włosków[6].

Biologia i ekologia

Bylina, hemikryptofit. Rośnie na połoninach. Kwitnie od czerwca do sierpnia. Liczba chromosomów 2n=20, 22[5].

Zagrożenia i ochrona

Kategorie zagrożenia gatunku:

Wszystkie dziko rosnące okazy tego gatunku w Polsce rosną na obszarze BdPN, w większości na obszarach ochrony ścisłej. Dodatkowo z zebranych nasion uprawia się populację tego gatunku w ogródku stacji naukowo-dydaktycznej BdPN w Suchych Rzekach[5].

Przypisy

  1. ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
  2. ↑ Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-04-15] (ang.).
  3. ↑ The Plant List. [dostęp 2017-03-13].
  4. ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa, Adam Zając, Maria Zając: Flowering plants and pteridophytes of Poland. A checklist. Krytyczna lista roślin naczyniowych Polski. Instytut Botaniki PAN im. Władysława Szafera w Krakowie, 2002. ISBN 83-85444-83-1.
  5. ↑ a b c d e Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Czerwona księga Karpat Polskich. Kraków: Instytut Botaniki PAN, 2008. ISBN 978-83-89648-71-6.
  6. ↑ a b c d Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.
  7. ↑ Red list of plants and fungi in Poland. Czerwona lista roślin i grzybów Polski. Zbigniew Mirek, Kazimierz Zarzycki, Władysław Wojewoda, Zbigniew Szeląg (red.). Kraków: Instytut Botaniki im. W. Szafera, Polska Akademia Nauk, 2006. ISBN 83-89648-38-5.
  8. ↑ Kaźmierczakowa R., Bloch-Orłowska J., Celka Z., Cwener A., Dajdok Z., Michalska-Hejduk D., Pawlikowski P., Szczęśniak E., Ziarnek K.: Polska czerwona lista paprotników i roślin kwiatowych. Polish red list of pteridophytes and flowering plants. Kraków: Instytut Ochrony Przyrody Polskiej Akademii Nauk, 2016. ISBN 978-83-61191-88-9.
  9. ↑ Zarzycki K., Kaźmierczakowa R., Mirek Z.: Polska Czerwona Księga Roślin. Paprotniki i rośliny kwiatowe. Wyd. III. uaktualnione i rozszerzone. Kraków: Instytut Ochrony Przyrody PAN, 2014. ISBN 978-83-61191-72-8.