Bulmastif
Pies rasy bullmastiff
|
Inne nazwy
|
ang. bullmastiff
|
Kraj patronacki
|
Wielka Brytania
|
Kraj pochodzenia
|
Anglia
|
Wymiary
|
Wysokość
|
63,5–68,5 cm (psy), 61–66 cm (suki)[1]
|
Masa
|
49,9–59 kg (psy), 41–49,9 kg (suki)
|
Klasyfikacja
|
FCI
|
Grupa II, sekcja 2, wzorzec nr 157[2]
|
AKC
|
Working
|
ANKC
|
Group 6 (Utility)
|
CKC
|
Group 3 – Working Dogs
|
KC(UK)
|
Working
|
NZKC
|
Utility
|
UKC
|
Grupa 1 – Guardian Dog
|
Wzorce rasy
|
|
|
Bulmastif (oryginalna nazwa bullmastiff) – rasa psa zaliczana do grupy molosów w typie mastifa (typ dogowaty[3]), wyhodowana w XIX wieku w Anglii jako pies stróżujący. Obecnie pełni również funkcję psa-towarzysza.
Rys historyczny
Powstał w wyniku krzyżowania angielskich molosów: buldogów i mastifów. Bulmastif jest lżejszej budowy i mniejszych rozmiarów od mastifa. Łączy w sobie spokój, opanowanie buldoga z silnym charakterem i instynktem obronnym mastifa[4].
Klasyfikacja
W klasyfikacji FCI rasa ta została zaliczona do grupy II – Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła, sekcja 2.1 – Molosy typu mastifa[5]. Psy tej rasy nie podlegają próbom pracy[2].
Zgodnie z klasyfikacją amerykańską należy do grupy psów pracujących[6].
Użytkowość
Zaliczany do psów obronnych[7].
Temperament
Inteligentny i energiczny o spokojnym temperamencie[1]. Zrównoważony i czujny. Hodowany jako pies stróżujący. Jest psem odważnym i odpornym na ból[4]. Wymaga konsekwentnego postępowania i socjalizacji w związku z tendencją do dominacji wobec zwierząt i ludzi.
Szata i umaszczenie
Krótka sierść o barwie płowej, rudobrązowej lub pręgowanej, zazwyczaj z czarną maską; dopuszczalne białe znaczenia na piersi.
Utrzymanie i pielęgnacja
Wymaga regularnego usuwania martwego włosa oraz zaspokojenia sporych potrzeb ruchowych.
Przypisy
- ↑ a b David Taylor: Księga psów. s. 140-141.
- ↑ a b Wzorzec rasy nr 157 (FCI Standard N° 157) (pdf), Związek Kynologiczny w Polsce – Zarząd Główny
- ↑ Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. s. 84.
- ↑ a b Hans Räber: Encyklopedia Psów Rasowych. T. I. Warszawa: MULTICO Oficyna Wydawnicza, 1999, s. 393. ISBN 83-7073-158-9.
- ↑ Systematyka ras według FCI z uwzględnieniem polskiego nazewnictwa ras (pdf), Związek Kynologiczny w Polsce – Zarząd Główny
- ↑ Ammy Marder, Debra Horwitz: Nasz pies. Poradnik dla właścicieli psów. s. 148.
- ↑ Magdalena Nowicka, Agnieszka Boczula: Psy obronne. s. 57 i 66.
Bibliografia
- Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2001. ISBN 83-11-09354-7. Brak numerów stron w książce
- Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Multico Oficyna Wydawnicza, 1998, s. 231. ISBN 83-7073-122-8.
- Ammy Marder, Debra Horwitz: Nasz pies. Poradnik dla właścicieli psów. Warszawa: Książka i Wiedza, 1999. ISBN 83-05-13030-4. Brak numerów stron w książce
- Magdalena Nowicka, Agnieszka Boczula: Psy obronne. Warszawa: Książka i Wiedza, 2001. ISBN 83-05-13030-4. Brak numerów stron w książce
- David Taylor: Księga psów. Warszawa: Świat Książki, 1995. ISBN 83-7129-102-7. Brak numerów stron w książce