Budzowa Igła (niem. Buchentalnadel, słow. Budzova ihla, węg. Budz-tű[1]) – turnia w polskich Tatrach Wysokich. Znajduje się w długiej wschodniej grani Świnicy pomiędzy Buczynowymi Czubami (ok. 2125 m), od których oddzielona jest Przełęczą Nowickiego (2105 m), a Wielką Buczynową Turnią (2184 m), od której oddziela ją Budzowa Przełączka (ok. 2125 m). Budzowa Igła jest najwyższym z kilku skalnych zębów w grani opadającej w Wielkiej Buczynowej Turni na Przełęcz Nowickiego, jest też wśród nich najsmuklejsza. Tuż obok niej prowadzi Orla Perć, jednak ze szlaku tego jest prawie niezauważalna; z większej odległości zlewa się ze skałami, z bliska przesłania ją niewielka kopka[2].
Jest to niewysoka, ale wyraźnie wyodrębniona, śmiało zarysowana turnia. Przez długi czas jednak były problemy z jej umiejscowieniem. Za Budzową Igłę brany był znajdujący się w tej samej grani prostokątny ząb po jej zachodniej stronie, który przy doosiowym widoku spod uskoku ma postać spiczastej i ostro zarysowanej iglicy. Z daleka z niektórych miejsc Budzowa Igła jest łatwo rozpoznawalna, z bliska natomiast trudno ustalić, który ze skalnych zębów jest nią. Już Stanisław Groński interpretując opis W.H. Paryskiego pisał: Z Budzową Igłą jest coś nie w porządku i podał inne niż u Paryskiego jej położenie. Po przeprowadzeniu szczegółowych badań terenowych wersję Grońskiego potwierdził Władysław Cywiński w swoim 18 tomie przewodnika. Orla Perć obchodzi Budzową Igłę po stronie Dolinki Buczynowej, a nie jak to podawał W.H. Paryski po stronie Pańszczycy[2].
Turni nadano nazwę dla uczczenia Józefa Budza, który był głównym pomocnikiem Walentego Gadowskiego, twórcy Orlej Perci[2].
Na Budzowej Igle dopuszczalna jest wspinaczka skalna, ale tylko od strony Dolinki Buczynowej[3]. Najłatwiej wejść na nią z Przełęczy Nowickiego. Jest to przejście o II stopniu trudności w skali tatrzańskiej. Pierwsze przejście w 1932 r. W.H. Paryski z towarzyszami[2].
Przypisy
.jpg)