W 1945 wszedł w skład Naczelnej Radu Odbudowy Warszawy oraz został inspektorem w Biurze Odbudowy Stolicy, potem w Urzędzie Konserwatorskim m.st. Warszawy. Był zaangażowany w prace związane z odbudową zniszczonych podczas II wojny światowej zabytków, szczególnie obiektów sakralnych. Ponadto w latach 1948–1951 wykładał na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej, od 1950 pracował w Ministerstwie Kultury i Sztuki – najpierw na stanowisku starszego konserwatora, następnie – zastępcy kierownika Wydziału Zabytków Architektury i Urbanistyki. W 1952 otrzymał Nagrodę Państwową III stopnia za twórczą odbudowę b. pałacu Branickich w Białymstoku z przeznaczeniem na Akademię Medyczną[1].
Był dwukrotnie żonaty. Jego pierwsza żona Matylda z Szymańskich oraz teściowa Lucyna Szymańska zostały zamordowane przez Niemców 5 sierpnia 1944 w egzekucji na Ochocie. W powstaniu warszawskim polegli także jego dwaj synowie: na Woli – Krzysztof (ur. 1923), na Starym Mieście – Janusz (ur. 1926). Ożenił się powtórnie, z Zofią Jałowiecką (1902–1973).