PROFILPELAJAR.COM

Bronisława Staszel-Polankowa
	; Bronisława Staszel-Polankowa w 1950
Data i miejsce urodzenia	23 stycznia 1912 ; Kościelisko
Data i miejsce śmierci	1 lutego 1988 ; Kościelisko
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Bronisława Staszel-Polankowa (ur. 23 stycznia 1912 w Kościelisku, zm. 1 lutego 1988 tamże) – polska narciarka, ośmiokrotna mistrzyni Polski, nieoficjalna mistrzyni świata z 1929, kierowniczka schroniska na Przysłopie Miętusim.

Andrzej Krzeptowski z uczennicą Bronisławą Staszel-Polankową (1925)

Życiorys

Urodziła się w wielodzietnej rodzinie Andrzeja Staszel-Polankowego, cieśli, oraz Marii z Gąsieniców Brzega. Karierę narciarską rozpoczęła w latach 20. XX wieku jako zawodniczka Towarzystwa Sportowego „Sokół”. Brała udział w mistrzostwach Polski, w których zwyciężyła ośmiokrotnie. W latach 30. była ratownikiem TOPR.

Wystąpiła w nieoficjalnym biegu kobiet podczas Mistrzostw Świata w Narciarstwie Klasycznym 1929. Była uważana za faworytkę, startowała z trzynastym numerem startowym. Zwyciężyła z czasem 31:34 min i prawie trzyminutową przewagą nad drugą zawodniczką^[1]. Sukces ten przyniósł jej także 9. miejsce w Plebiscycie Przeglądu Sportowego na najlepszego sportowca Polski. Była uważana za najlepszą narciarkę na świecie w tym okresie. Zdarzyło jej się na przykład dobiec do mety na zawodach, zanim sędziowie rozłożyli aparaturę do pomiaru czasu.^[2]

W 1934 roku odbyła wyprawę rowerową dookoła Polski przejeżdżając odległość 4 tysięcy km. W międzyczasie udzielała wywiadów i wygłaszała prelekcje na temat Tatr. Karierę sportową przerwała II wojna światowa, jednak pomimo przerwy wróciła po wojnie do uprawiania sportu. W 1951 roku zajęła 4. miejsce w mistrzostwach Polski.

Od 1935 do 1939, a następnie od 1947 do 1958 roku^[3] prowadziła nieistniejące już Schronisko na Przysłopie Miętusim.

Niemal całą okupację niemiecką spędziła w Zakopanem. Na początku lipca 1944 przeniosła się do Warszawy. Tam wstąpiła do Armii Krajowej i brała udział w powstaniu warszawskim. Pod pseudonimem „Duża Bronka” służyła jako sanitariuszka w 9. kompanii batalionu „Kiliński”. Po upadku powstania została jeńcem wojennym. Przebywała w stalagach VIII B Lamsdorf oraz IV B Mühlberg k. Drezna, a także w obozie Darmstadt. Wróciła do Zakopanego pod koniec października 1945 roku. Za udział w konspiracji i powstaniu warszawskim została w 1949 roku odznaczona Krzyżem Walecznych przez rząd na uchodźstwie w Londynie.

Puchary zdobyte w zawodach sportowych oddała pallotynom do przetopienia na dzwony kościelne dla kościoła na Krzeptówkach. Narty przesłała w darze papieżowi Janowi Pawłowi II, a dom na zakopiańskich Krzeptówkach 36 przekazała w 1972 roku Szensztackiemu Instytutowi Sióstr Maryi.

Od kilkunastu lat przez gminę Kościelisko organizowany jest Memoriał Bronisławy Staszel-Polankowej^[4].

Pochowana na Cmentarzu Parafialnym w Kościelisku (sektor F grób 482)^[5].

Ordery i odznaczenia

Krzyż Walecznych (30 grudnia 1949)
Brązowy Krzyż Zasługi (19 marca 1931)^[6]

Przypisy

↑ Czech i Polankowa zdobywają dla Polski pierwsze mistrzostwa Europy. „Przegląd Sportowy”, s. 1, 9 lutego 1929. Prasa Polska. (pol.).
↑ WojciechW. Bajak WojciechW., Opowieści z dwóch desek, 2021, ISBN 978-83-66546-53-0 .
↑ 1956, 1957 lub 1958 – różnie źródła podają różną datę. Jednak w „Stolicy” numer 15 z roku 1957 ukazał się artykuł pt. 10 lat „Miętusiej”, co sugeruje, że schronisko jeszcze wtedy istniało, dlatego najbardziej prawdopodobny wydaje się rok 1958.
↑ serwis sportowy watra informacja z 13.03.2007
↑ Cmentarz Parafialny w Kościelisku - wyszukiwarka [online], mogily.pl [dostęp 2020-07-29] .
↑ M.P. z 1931 r. nr 74, poz. 120 „za zasługi na polu rozwoju sportu”.

Bibliografia

Legendy polskiego sportu, cz. 1 Białe szaleństwo, Aniela Tajner, fundacja „Gloria Victoribus”, 1991, s. 48–49.
Opowieści z dwóch desek, Wojciech Bajak; Wydawnictwo Po Godzinach, 2021.
biografia