Urodził się 4 grudnia 1894 w Warszawie[1][2][3]. Ukończył studia na uczelni wyższej[1]. W 1924 był nauczycielem kontraktowym w Państwowym Seminarium Nauczycielskim Męskim w Siedlcach, gdzie uczył języka polskiego i propedeutyki filozofii[1]. W połowie lat 20. był nauczycielem polonistą w Warszawie[4]. Wówczas był współpracownikiem czasopism „Muzeum” (Czasopisma Poświęconego Sprawom Wychowania i Szkolnictwa)[5], „Oświata Polska”[6], publikował w „Przeglądzie Warszawskim” (artykuł pt. Poeta mierny)[7]. W latach 30. był profesorem w Państwowym Gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku[8]. W 1933 był w komitecie redakcyjnym „Jednodniówki”, wydanej z racji jubileuszu 25-lecia istnienia i działalności Związku Strzeleckiego na terenie Sanoka[9], w której był autorem artykułu o tematyce niepodległościowej[10].
Podczas II wojny światowej i trwającej okupacji niemieckiej funkcjonując pod pseudonimem „Wład” był współpracownikiem redakcji dwutygodnika ludowego „RUN – Ruch Uludowienia Narodu”[12]. Był pierwszym dyrektorem powstałego w 1945 Państwowego Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącego w Nowym Mieście nad Pilicą[13]. Po wojnie publikował w prasie: w ilustrowanym dodatku tygodniowym do „Życia Warszawy” pt. „Świat Się Zmienia” (na temat wychowania dzieci)[14], w „Poradniku Pracownika Społecznego” (na temat samokształcenia i roli książki)[15]. W 1951 jako lektor Uniwersytetu Warszawskiego występował w prasie popierając ruch obrońców pokoju wobec idei remilitaryzacji Niemiec[16][17].
Projekt programów Uniwersytetów Powszechnych (ludowych miejskich). Zarys metody i podstaw organizacji (1924, Warszawa; 1924 także w: „Oświata Polska”)[27][28][29]
Projekt programów i metod historji polskiej na uniwersytetach ludowych (1924, w: „Oświata Polska”)[30]
Polonistyka
Interpretacja lektury w szkole jako środek kształcenia intuicji bezpośredniego przeżycia i wyobraźni twórczej (szkic koncepcji metodycznej) (1924, Warszawa; pierwotnie w: „Ogniwo”)[31][32][33]
Poetyka jako środek kształcenia intuicji bezpośredniego przeżycia i wyobraźni twórczej (1924, w: „Ogniwo”)[34][35][36][37]
„Rozbiór Pana Tadeusza” jako zagadnienie nowej metody (ćwiczenia i teorja) (1924, Warszawa)[38][28][39]
„Wesele” Stanisława Wyspiańskiego. Komentarz, rozbiór dzieła, ocena, tematy i zagadnienia. Zestawienie z ideologją „Lilli Wenedy” Słowackiego (1925, Warszawa)[41]
Nauka o literaturze w oświetleniu metody porównawczej (1926, w: „Muzeum”)[42]
Nauka o literaturze w oświetleniu metody porównawczej (1926)[32]
Interpretacja lektury w szkole, jako środek kształcenia intuicji bezpośredniego przeżycia i wyobraźni twórczej (1929; pierwotnie w: „Ogniwo”)[28]
Treny Jana Kochanowskiego (ok. 1929, Warszawa)[43]
Historia
Myśli o czynie orężnym. Z zagadnień „Chwili Osobliwej” (1917, Warszawa)[44]
Józef Piłsudski (fragment będącej w druku książki p. n. „Narutowicz i Piłsudski)” (1929, Warszawa/Zamość; na okładce tytuł Piłsudskiego życie i dzieło)[45][46][47]
Narutowicz i Piłsudski. Pisane pod bezpośredniem wrażeniem zamachu z r. 1922. Fakty, wrażenia i refleksje (1930, Zamość; na okładce tytuł Narutowicz, Piłsudski a dusza narodu)[45]
Z przełomowej chwili. Wspomnienia w 70 letnią rocznicę (1940, Warszawa)[48]
a.jpg)