Ukończył studia na Wydziale Prawa Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego. Następnie odbył praktykę w warszawskim sądownictwie i od 1901 prowadził własną kancelarię adwokacką. Znany obrońca w procesach politycznych, członek Koła Obrońców Politycznych w Warszawie (obok m.in. Stanisława Patka, Leona Berensona i Wacława Barcikowskiego). Był pracownikiem Rady Departamentu Spraw Wewnętrznych i Komisji Prawa Karnego Tymczasowej Rady Stanu[2]. W 1917 po polonizacji sądownictwa w Królestwie Polskim został prokuratorem Sądu Apelacyjnego i wkrótce jego prezesem. W 1919 podczas wyborów do Sejmu Ustawodawczego był głównym komisarzem wyborczym. W latach 1920–1921 ponownie prowadził praktykę adwokacką, a od 1922 do śmierci był prokuratorem II Izby Sądu Najwyższego.
