Janaki i Milton Manaki (znani też jako Bracia Manaki) – fotograficy i filmowcy, pionierzy filmu bałkańskiego.
Życiorys
Pochodzili z niewielkiej wsi Avdela, w pobliżu Metsova, należącej wówczas do wilajetu bitolskiego Imperium Osmańskiego (dzis. Grecja). Urodzili się w rodzinie arumuńskiej. Z uwagi na brak jednoznacznej deklaracji narodowościowej bracia i ich twórczość jest włączana przez poszczególne kraje bałkańskie do ich własnego dorobku kulturowego. Konsekwencją jest także używanie różnych zapisów ich imion i nazwisk - w języku macedońskimЈанаки i Милтон Манаки; w języku greckimΓιαννάκης i Μιλτιάδης Μανάκιας, a w języku albańskim – Janaq i Milto Manaqi.
Janaki pracował jako nauczyciel, ale zafascynowany fotografią w 1898 uruchomił w Janinie pierwsze studio, w którym wkrótce podjął pracę jego brat. Poza świadczeniem usług dla ludności bracia poświęcali się pasji fotografowania życia codziennego i miejscowych obyczajów. Z kamerą docierali nie tylko do Macedonii, ale także na tereny Epiru i Albanii. W 1904 przenieśli swoje studio fotograficzne do Bitoli. Sława bałkańskich fotografików skłoniła Karola I do zaproszenia ich do Rumunii, do królewskiej rezydencji Sinaia. Zafascynowanemu ich fotografiami władcy bracia opowiedzieli o planach zakupu kamery filmowej. Z uwagi na wysoki koszt sprzętu, król obiecał ich wspomóc finansowo.
W 1905 starszy z braci wyjechał do Londynu, gdzie kupił kamerę Bioscope 300 wyprodukowaną przez firmę Charles Urban Trading. Pierwszy film nakręcony tym sprzętem dokumentował 114 urodziny Despiny Manaki w Avdeli i trwał 60 sekund. Był to zarazem pierwszy film zrealizowany na obszarze Półwyspu Bałkańskiego. Kolejne filmy powstawały w związku z wizytami oficjalnymi w Bitoli - sułtana Mehmeda V, króla Serbii Piotra I wraz z następcą tronu i króla Grecji – Konstantyna I. Równie cenne w dorobku filmowym braci Manaki były dokumentowane przez nich ludowe obrzędy. Okres I wojny światowej Manaki spędzili w Płowdiwie, gdzie zostali internowani. W 1921 filmy nakręcone przez braci prezentowano licznie zgromadzonej publiczności w Bitoli, początkowo pod gołym niebem, a od 1923 w specjalnie do tego celu zaadaptowanym budynku kinoteatru. Kinoteatr przetrwał do 1939, kiedy to budynek doszczętnie spłonął.
Dziedzictwo
Oprócz kilkudziesięciu krótkich filmów bracia pozostawili po sobie także zbiór ponad 17 000 fotogramów. W 1955 zbiór filmów braci Manaki został objęty opieką ministerstwa kultury Jugosławii, a od 1976 znajduje się w Bitoli. Część materiałów fotograficznych znajduje się w Bukareszcie.
Exarchos, Giorgis. Αδελφοί Μανάκια: πρωτοπόροι του κινηματογράφου στα Βαλκάνια και το „Βλαχικόν ζήτημα” (Bracia Manaki: pionierzy kina na Bałkanach i „kwestia wołoska”). Athens: Gavriilidis, 1991.
Abaz Hoxha: Enciklopedi e kinematografise shqiptare. Tirana: 2002. ISBN 99927-1-555-3. (alb.). Brak numerów stron w książce
Igor Stardelov, Preservation of Manaki Brothers Film Heritage, „Journal of Film Preservation”, April 1997, 's. 27-30.