Boom hodowli owiec w Patagonii zapoczątkowany został na przełomie XIX i XX wieku w południowych regionach trawiastych (tzw. pampa) Patagonii argentyńskiej i chilijskiej czyniąc te regiony jednymi z najważniejszych obszarów hodowli owiec na świecie. Boom hodowlany przyciągnął na południe Patagonii tysiące imigrantów z wysp Chiloé i Europy^[1]. Wczesna hodowla owiec w Patagonii związana była z produkcją wełny, ale wraz z rozpowszechnieniem się lodówek przemysłowych ukierunkowała się na produkcję i eksport mięsa^[2]. Oprócz zachodzących zmian demograficznych i rozwoju gospodarczego regionu, masowa hodowla owiec wpłynęła również na środowisko naturalne^[3].

Hodowla owiec w Patagonii rozwijała się w gospodarstwach rolnych typu estancja, których administratorami były korporacje. W gospodarstwach, oprócz administratorów, mieszkali również ranczerzy i robotnicy^[4].

Przedsiębiorstwo Sociedad Explotadora de Magallanes w 1901 roku posiadało ponad 200 000 owiec^[5].

W 1843 roku rząd Chile założył kolonię na Półwyspie Brunswick w celu zapewnienia sobie zwierzchnictwa i kontroli nad strategicznymi obszarami położonymi nad Cieśniną Magellana. Wczesna hodowla owiec w chilijskiej kolonii była bardzo skromna^[6]. Pierwsza masowa hodowla owiec na obszarach położonych nad Cieśniną Magellana została założona przez brytyjskich imigrantów w latach 70. XIX wieku w Punta Arenas^[6].

Pierwsza udana hodowla owiec została rozpoczęta przez Anglika Henry'ego Reynarda w 1877 roku na Wyspie Isabel^[7]. Owce te zostały sprowadzone na wyspę Isabel przez chilijskiego gubernatora Diego Dublé Almeida z Falklandów w 1876 roku^[6]. W porcie Stanley gubernator zakupił 300 owiec, które następnie zostały odsprzedane w Chile^[6]. Sukces hodowli w 1878 przyczynił się do powstawania nowych ferm^[6].

Wszystkie najlepsze tereny położone nad Cieśniną Magellana nadające się pod wypas owiec zostały wynajęte do 1884 roku^[3].

Hodowla owiec zapoczątkowana przez człowieka pod koniec XIX wieku w południowych regionach Patagonii wpłynęła na krajobraz tego rejonu świata. W celu pozyskiwania obszarów pod wypas owiec doszło do karczowania lasów położonych wzdłuż Cieśniny Magellana i nad wybrzeżem Atlantyku^[3]. Ponadto badania wskazują, że odchody owiec przyczyniły się do eutrofizacji wód w lagunie Potrok Aike (Argentyna), jak i do erozji gleb w wyniku niszczenia przez stada owiec pokrywy roślinnej^[3].