Bolończyk
Bolończyk podczas Światowej Wystawy Psów Rasowych w Poznaniu
|
Inne nazwy
|
Bichon bolognais, Bolognese
|
Kraj patronacki
|
Włochy
|
Wymiary
|
Wysokość
|
27 -30 cm (psy), 25 – 28 cm (suki)
|
Masa
|
2,5 – 4 kg[1]
|
Klasyfikacja
|
FCI
|
grupa IX, sekcja 1, numer wzorca 196
|
KC(UK)
|
Toy
|
NZKC
|
Toy
|
UKC
|
Grupa 8 – Companion Dog
|
Wzorce rasy
|
|
|
Bolończyk – rasa psa, należąca do IX grupy (psy ozdobne i do towarzystwa), zaklasyfikowana do sekcji 1 (biszony i rasy pokrewne)[2]. Typ lisowaty[1]. Nie podlega próbom pracy[3].
Rys historyczny
Korzenie tej rasy sięgają Dalmacji[1]; jest spokrewniona z maltańczykiem. Niektórzy kynolodzy uważają, że rasa psów wywodzi się z Rosji, gdzie została bardzo rozpowszechniona już wiele lat temu.
Wygląd ogólny
Bolończyk jest psem małym o prostym grzbiecie. W stosunku do ogólnego zarysu sylwetki posiada dość rozbudowaną klatkę piersiową. Nos i oczy są czarnej barwy.
Szata i umaszczenie
Włos jest dość sztywny, miękki w dotyku i długi podobnie jak u biszona kędzierzawego (Bichon frise). Bolończyk występuje tylko w kolorze białym. W okresie szczenięctwa dopuszczalne jest kremowe zabarwienie uszu, schodzą one zazwyczaj do roku życia. Odmiany barwne nazwane zostały bolonką cwietną/kolorową. Są rasą odrębną, nie uznaną przez FCI.
Zachowanie i charakter
Łagodny, wesoły, skory do zabawy pies lubiący dzieci, inteligentny oraz ruchliwy. Bolończyk to pies mądry i posłuszny, przywiązuje się do właściciela i miejsca zamieszkania. Ma wielką potrzebę bliskości z człowiekiem, chętnie mu towarzyszy i się bawi[4]. Sprawdzi się w rodzinie, ale należy pamiętać o wychowaniu go. Psy te nie lubią samotności i nie powinny przez dłuższy czas przebywać same. Nie potrzebują zbyt dużo ruchu, wystarczą krótkie spacery. Zazwyczaj mają dobre nastawienie do innych.
Użytkowość
Pies rodzinny, do towarzystwa. Przywiązuje się do miejsca, w którym żyje. Lubi pielęgnację. W okresie renesansu był nadal lubiany jako pies ozdobny na wszystkich dworach Europy[1].
Przypisy
Bibliografia