Urodził się 15 sierpnia 1892 w Wilnie, w rodzinie Aleksandra (1859–1926) i Ludwiki z Wysłouchów (1864–1954)[2][3]. Podczas nauki był uczestnikiem strajków szkolnych, a od 1908 czynnie działał w niepodległościowych organizacjach młodzieżowych, za co trzykrotnie go aresztowano i więziono. W 1912 ukończył Gimnazjum Mariana Rychłowskiego[4], a następnie wyjechał do Krakowa w którym przez dwa semestry był uczniem na wydziale filozoficznym[5]. Później przeniósł się do Lwowa, gdzie działał w Polskich Drużynach Strzeleckich oraz „Zarzewiu”.
W lutym 1918 był przydzielony do Szkoły Podchorążych w charakterze instruktora[12]. Następnie był w szkole dowódcą klasy „J” (9 listopada 1918)[13], a później dowódcą klasy 19. (10 września-6 grudnia 1919)[14]. W międzyczasie od 9 maja do 16 września 1919 walczył na froncie na stanowisku dowódcy III batalionu Białostockiego Pułku Strzelców[5][a]. 2 stycznia 1920 rozpoczął naukę w Wojennej Szkole Sztabu Generalnego w Warszawie. 18 kwietnia 1920, w związku z przygotowywaną wyprawą kijowską, kurs został przerwany, a on otrzymał przydział do Oddziału V Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego. Od 19 kwietnia do 1 czerwca był referentem w Oddziale I Naczelnego Dowództwa WP, a od 2 lipca do 31 grudnia 1920 adiutantem IV Brygady Litewsko-Białoruskiej[5]. 15 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w piechocie, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich[16].
Od stycznia 1921 kontynuował naukę na II kursie Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego[17]. 6 września, po ukończeniu kursu, otrzymał dyplom naukowy oficera Sztabu Generalnego i przydział do Oddziału III Sztabu Generalnego[18] na stanowisko kierownika referatu operacyjnej służby sztabów[19]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 450. lokatą w korpusie oficerów piechoty[20]. W tym samym roku był wykładowcą historii wojskowej w Oficerskiej Szkole Piechoty[21]. Od 1 stycznia 1923 był kierownikiem referatu w Biurze Historycznym Sztabu Generalnego[22][23]. W grudniu 1925 został przesunięty na stanowisko pełniącego obowiązki zastępcy szefa biura[24][25]. W czerwcu 1926 został przeniesiony do 35 pułku piechoty w Brześciu nad Bugiem na stanowisko dowódcy II batalionu[26]. W 1927 pełnił obowiązki zastępcy dowódcy pułku, a od 25 maja do 5 lipca także obowiązki dowódcy pułku[19]. 6 grudnia ponownie objął obowiązki dowódcy II batalionu[19]. W kwietniu 1928 został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z równoczesnym przydziałem do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie[27][28], w którym od 26 czerwca tego roku pełnił obowiązki szefa Oddziału Ogólnego[19]. 31 października 1928 został przeniesiony w stan nieczynny na przeciąg 12 miesięcy[29]. Później został oddany do dyspozycji szefa Departamentu Piechoty MSWojsk., a z dniem 31 marca 1930 przeniesiony w stan spoczynku[30]. Po opuszczeniu szeregów wojska od 1932 był dziennikarzem w redakcji „Wieczoru Warszawskiego”[19]. Mieszkał w Warszawie przy ul. Ordynackiej 5 m. 10[31], a w maju 1933 przy ul. Foksal 13 m. 9.
Zmarł w 1941 w Warszawie, w następstwie ran doznanych we wrześniu 1939[32]. Został pochowany w grobie rodzinnym na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A16-5-7/8)[33].
Od 10 stycznia 1916 był żonaty z Heleną (Haliną) Manowarda de Jana (1892–1955)[3], z którą miał troje dzieci: Barbarę Strasburger (1917–1986), Annę (1932–2020) i Stefana[19][34]. Stefan Zawadzki ps. „Bolesław” (1919–2007), jako kapral podchorąży wziął udział w powstaniu warszawskim[35].
25 czerwca 1938 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie tego odznaczenia „Zawadzkiemu Bolesławowi ur. 1892 w Wilnie, w rodzinie Aleksandra i Ludwiki”, żołnierzowi byłego 6 pp LP. Tego samego dnia Komitet pozytywnie rozpatrzył wniosek o nadanie „Zawadzkiemu Bolesławowi, rannemu w 1915 pod Konarami”, żołnierzowi byłego 7 pp LP. Zarządzeniem z 27 czerwca 1938 Prezydent RP nadał wymienionemu Krzyż Niepodległości[43]. Odrzucenie wniosku o nadanie Krzyża Niepodległości Bolesławowi Zawadzkiemu z byłego 6 pp LP jest zbieżne z tym, że jego nazwisko nie zostało wymienione w tomie I „Historii 6 Pułku Piechoty Legionów Józefa Piłsudskiego”, wydanym w 1939[44].
↑Wg autorów „Zarysu historji wojennej 79-go pułku piechoty” major Zawadzki objął dowództwo VIII Batalionu Strzelców Milicji Ludowej w lipcu 1919 z chwilą jego wcielenia do Białostockiego Pułku Strzelców, jako III baonu[15].
Jan Kazimierz Ciastoń, Adam Lisiewicz, Edward Skarbek, Edward Wojciechowski: Historia 6 Pułku Piechoty Legionów Józefa Piłsudskiego. T. 1: Tradycja. Warszawa: Komenda Koła 6 Pułku Piechoty Legionów Polskich i Dowództwo 6 Pułku Piechoty Legionów Józefa Piłsudskiego, 1939.
Zdzisław Kowalski: Wojna polsko-bolszewicka na łamach polskich fachowych periodyków wojskowych. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2001, s. 215–216. ISBN 83-7174-856-6.