Bolesław Zając

Bolesław Zając
kapitan intendent kapitan intendent
Pełne imię i nazwisko

Bolesław Stefan Zając

Data i miejsce urodzenia

30 marca 1892
Rzeszów

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Charków

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

Składnica Materiału Intendenckiego nr 6

Stanowiska

zarządca składnicy

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Bolesław Stefan Zając (ur. 30 marca 1892 w Rzeszowie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – kapitan intendent Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się 30 marca 1892 w Rzeszowie, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Szymona i Izabeli z Szymańskich[1][2][3][4]. 30 czerwca 1910 zakończył naukę w klasie ósmej c. k. Gimnazjum w Wadowicach, a 11 lutego 1911 zdał w nim egzamin dojrzałości[5][6][4]. W tym samym roku rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego i uczestniczył czynnie w pracach Związku Strzeleckiego w Wadowicach[4].

W sierpniu 1914 wstąpił do Legionów Polskich[4]. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach 2 i 3 pułku piechoty[4]. Po kryzysie przysięgowym (lipiec 1917) służył w Polskim Korpusie Posiłkowym[4]. Po bitwie pod Rarańczą (15–16 lutego 1918) został internowany w Bustyaháza i Száldobos, a później wcielony do armii austro-węgierskiej i wysłany na front włoski[4].

Po odzyskaniu niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego[4]. 17 lipca 1919 jako podoficer byłych Legionów Polskich pełniący służbę w 38 pułku piechoty został mianowany z dniem 1 lipca 1919 podporucznikiem rachunkowym[7]. 9 listopada 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana gospodarczego, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich[8]. Pełnił wówczas służbę w Intendenturze Dowództwa Okręgu Generalnego Lwów[8]. 1 czerwca 1921 był odkomenderowany celem ukończenia studiów prawniczych na UJ, a jego oddziałem macierzystym był Wojskowy Okręgowy Zakład Gospodarczy Nr VI we Lwowie[9][10]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 150. lokatą w korpusie oficerów administracji, dział gospodarczy[11]. Następnie był przydzielony do Kierownictwa Rejonu Intendentury Gniezno na stanowisko zastępcy kierownika rejonu[12][13]. W 1928 pełnił służbę w Rejonowym Zakładzie Żywnościowym we Lwowie[14]. W marcu 1931 został przeniesiony z byłego Kierownictwa Administracji Pieniężnej rejonu Lwów II do Kierownictwa Administracji Pieniężnej w siedzibie Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie[15][16]. Następnie służył w Szefostwie Intendentury DOK VI jako kierownik referatu[17][1]. Z dniem 15 sierpnia 1933 został przeniesiony do korpusu oficerów intendentów[18]. W marcu 1939 pełnił służbę na stanowisku zarządcy Składnicy Materiału Intendenckiego nr 6 we Lwowie[19].

W czasie kampanii wrześniowej 1939, po agresji ZSRR na Polskę, w nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli sowieckiej i został osadzony w Starobielsku[1]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany potajemnie w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach[1], gdzie od 17 czerwca 2000 roku mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[20]. Figuruje na liście Gajdideja pod poz. 1225[1].

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora[21][22][23]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[24][25][26].

Ordery i odznaczenia

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 622.
  2. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-10-20].
  3. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-10-20].
  4. ↑ a b c d e f g h Janusz Cisek, Ewa Kozłowska, Łukasz Wieczorek: Słownik Legionistów Polskich 1914-1918 : Zając Bolesław Stefan. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2024-10-20].
  5. ↑ Sprawozdanie 1910 ↓, s. 19, 43.
  6. ↑ Sprawozdanie 1911 ↓, s. 47.
  7. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 80 z 26 lipca 1919, poz. 2716.
  8. ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 45 z 24 listopada 1920, s. 1222.
  9. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 513, 961.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Dodatek do Dz. Pers. MS Wojsk. Nr 32 z 13 sierpnia 1921, s. 12.
  11. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 382.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1266, 1294, 1317.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1150, 1176, 1198.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 774, 790.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931, s. 111.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 3 sierpnia 1931, s. 276.
  17. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 371, 469.
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 15 września 1933, s. 175.
  19. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 338, 881.
  20. ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
  21. ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 65 [dostęp 2024-11-07] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
  22. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  23. ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem [online], edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 [dostęp 2024-09-17] (pol.).
  24. ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2024-08-26] (pol.).
  25. ↑ Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie [online], policja.pl, s. 1-4 [dostęp 2024-08-28] (pol.).
  26. ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2023-09-15].
  27. ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 352.
  28. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-10-20].
  29. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-10-20].
  30. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 6 stycznia 1923, s. 26.
  31. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 774.
  32. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 371.
  33. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 338.
  34. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-10-20].

Bibliografia