Bolesław Popowicz

Bolesław Popowicz
Ilustracja
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

2 września 1878
Waręż, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

9 stycznia 1937
Lwów, Polska

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

Dowództwo Okręgu Korpusu Nr VI

Stanowiska

dowódca okręgu korpusu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Wielki Oficer Orderu Korony Rumunii Order Krzyża Orła II Klasy (Estonia) Order Wojenny Pogromcy Niedźwiedzia (Łotwa) Złoty Medal Waleczności (Królestwa Serbii) Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej
Multimedia w Wikimedia Commons
Bolesław Popowicz podczas służby w legionach (1916)
Nagrobek Bolesława Popowicza

Bolesław Kornel Popowicz (ur. 2 września 1878 w Warężu, zm. 9 stycznia 1937 we Lwowie) – generał brygady Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari, senator IV kadencji w II RP, wolnomularz, działacz harcerski.

Życiorys

W latach 1904–1907 studiował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Lwowskiego. Pracował jako nauczyciel i działał w Związku Strzeleckim. W 1907 został powołany do odbycia służby wojskowej w armii austro-węgierskiej. Był czynnym członkiem Akademickiego Klubu Turystycznego we Lwowie[1].

Po wybuchu I wojny światowej w 1914 jako porucznik Landwehry został zmobilizowany i skierowany na front włoski, gdzie wkrótce został ranny. Latem 1915 wstąpił do Legionów Polskich[2]. 10 czerwca 1916 roku został przydzielony do 6 pułku piechoty w składzie III Brygady na stanowisko komendanta kompanii[3]. W 5 pułku piechoty pełnił funkcję dowódcy 2 kompanii, później był komendantem batalionu (według różnych źródeł - I lub III). W lipcu 1917 roku, po kryzysie przysięgowym, odwołany z powrotem do armii austriackiej. Walczył w Albanii, Czarnogórze i na Ukrainie. Działał w Polskiej Organizacji Wojskowej.

Od listopada 1918 roku w Wojsku Polskim. W okresie od listopada 1918 roku do stycznia 1919 roku szef sztabu Grupy Operacyjnej płk. Mieczysława Norwid-Neugebauera, dowódca 24 pułku piechoty w wojnie polsko-ukraińskiej. Krótko dowódca Okręgu Wojskowego Radom. Od stycznia 1919 do sierpnia 1920 dowódca batalionu, a potem 6 pułku piechoty Legionów. Na czele pułku walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Brał udział w zajęciu Kijowa. Od sierpnia 1920 do marca 1921 dowódca III Brygady Piechoty Legionów. Dowodząc brygadą walczył w obronie Warszawy i uczestniczył w bitwie nad Niemnem. Od marca 1921 do września 1926 dowódca piechoty dywizyjnej 1 Dywizji Piechoty Legionów w Wilnie, od września 1926 do marca 1928 dowódca 1 Dywizji Piechoty Legionów.

16 marca 1927 Prezydent RP Ignacy Mościcki na wniosek ministra spraw wojskowych marszałka Józefa Piłsudskiego awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 15. lokatą w korpusie generałów[4].

W okresie od marca 1928 do października 1935 dowódca Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie[5]. Po zwolnieniu stan spoczynku osiadł we Lwowie. 15 września 1935 wybrany został senatorem RP IV kadencji z województwa lwowskiego.

Od założenia 22 września 1928 do 1935 był prezesem zarządu głównego Towarzystwo Badania Historii Obrony Lwowa i Województw Południowo-Wschodnich, a także otrzymał tytuł członka honorowego tegoż[6]. Był działaczem harcerskim, przewodniczącym Okręgu ZHP we Lwowie[7]. Był członkiem loży wolnomularskiej Tomasz Zan w Wilnie[8].

Zmarł nagle w nocy 9/10 stycznia 1937 we Lwowie. Został pochowany 12 stycznia 1937 na Cmentarzu Obrońców Lwowa[9][10][11].

Był żonaty, miał dzieci[12]. Jego żona Władysława pełniła funkcję prezesa Stowarzyszenia „Rodzina Wojskowa”[13].

Awanse

  • podporucznik – 1 lipca 1914
  • porucznik – 1 maja 1916
  • kapitan – 1 listopada 1916
  • podpułkownik – 11 czerwca 1920 zatwierdzony ze starszeństwem z dniem 1 kwietnia 1920
  • pułkownik – zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów piechoty
  • generał brygady – 16 marca 1927 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 15. lokatą w korpusie generałów

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Sprawozdanie roczne Akademickiego Klubu Turystycznego we Lwowie za rok 1910. Lwów: 1911, s. 18.
  2. ↑ Przemówienie gen. Norwid-Neugebauera nad mogiłą ś. p. gen. Popowicza. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 9 z 14 stycznia 1937. 
  3. ↑ Komenda Legionów Polskich i Dowództwo Polskiego Korpusu Posiłkowego 1914–1918, Centralne Archiwum Wojskowe, sygn. I.120.1.294, s. 53 [1].
  4. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. nr 10 z 19 marca 1927
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932, s. 468.
  6. ↑ Kronika działalności Towarzystwa. „Rocznik Towarzystwa Badania Historii Obrony Lwowa i Województw Południowo-Wschodnich”. Nr I, s. 149, 1936. 
  7. ↑ Harcerstwo czci pamięć gen. Bolesława Popowicza. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 13 z 19 stycznia 1937. 
  8. ↑ Cezary Leżeński, Legiony to braterska nuta... czyli od Legionów do masonów, Wolnomularz Polski, nr 40, listopad-grudzień 2003, s. 15.
  9. ↑ Przed pogrzebem ś. p. gen. Popowicza. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 7 z 12 stycznia 1937. 
  10. ↑ Pogrzeb ś. p. gen. Popowicza. „Gazeta Lwowska”, s. 3-4, Nr 8 z 13 stycznia 1937. 
  11. ↑ Stanisław Nicieja: Cmentarz Łyczakowski we Lwowie w latach 1786–1986. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1988, s. 363. ISBN 83-04-02817-4.
  12. ↑ Kazimierz Jan Wajda. † Bolesław Kornel Popowicz. „Wschód”. Nr 36, s. 4, 20 stycznia 1937. 
  13. ↑ Pamiętajmy o grobach bohaterów. „Gazeta Lwowska”. Nr 248, s. 3, 28 października 1936. 
  14. ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 2630 z 16 lutego 1921 r. Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 8 poz. 239
  15. ↑ M.P. z 1927 r. nr 100, poz. 245 „za wybitne zasługi, przewyższające oczekiwania Rządu w dziedzinie organizacji oświaty na terenie województw wschodnich oraz w dziedzinie przysposobienia wojskowego”.
  16. ↑ Odznaczenia. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 103 z 6 maja 1927. 
  17. ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  18. ↑ M.P. z 1925 r. nr 102, poz. 438 „za zasługi na polu bezpieczeństwa w kraju”.
  19. ↑ Ciastoń i in. 1939 ↓, s. 213.
  20. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 237.
  21. ↑ Eesti Vabariigi teenetemärgid. president.ee. [dostęp 2014-10-23]. (est.).
  22. ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 2, s. 20, 11 listopada 1936. 
  23. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 238.

Bibliografia