Żołnierz, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej 1920 r. na frontach: wołyńskim i litewsko-białoruskim. Odznaczony Krzyżem Walecznych. Był żołnierzem 31 pułku Strzelców Kaniowskich. W roku 1924 zdobył tytuł mistrza Polski w strzelaniu z pistoletu (50 m) i tytuł wicemistrza Polski w strzelaniu z karabinu na 300 m w trzech postawach. W rok później zdobył dwa tytuły mistrza Polski oraz dwa wicemistrzowskie.
Na Igrzyskach Olimpijskich w Paryżu w 1924 r. zajął 48. miejsce indywidualnie w konkurencji strzelania z pistoletu szybkostrzelnego (18 strzałów do sylwetek 25 m) oraz 15. miejsce konkurencji drużynowej w strzelaniu z karabinu dowolnego w pozycji leżąc 400 m, 600 m, 800 m[1]. Był reprezentantem Polski na strzeleckich mistrzostwach świata w Rzymie (1927) oraz Sztokholmie (1930). Jego największym sukcesem był brązowy medal na mistrzostwach świata rozgrywanych we Lwowie z karabinka bojowego[2].
↑SebastianS.GlicaSebastianS., MirosławM.JaskulskiMirosławM., Ocalić od zapomnienia, wyd. I, Łódź: Muzeum Miasta Łodzi, 2017, s. 106–107, ISBN 978-83-65026-29-3.