Syn Iwana i Franciszki Osadczuków. Dzieciństwo i młodość spędził na Kielecczyźnie, we wsiach Boszczynek i Przybenice, dokąd jego ojciec został skierowany jako nauczyciel[2]. Uczęszczał do gimnazjum w Pińczowie, skąd został wydalony w 1938 r. w wyniku konfliktu na tle narodowościowym[2]. Po wybuchu II wojny światowej przebywał wraz z rodziną w Kazimierzy Wielkiej i Busku-Zdroju[2]. Korzystając z uprzywilejowania Ukraińców pod niemiecką okupacją maturę (po kursach przygotowawczych), zdał w okupowanym Krakowie w roku 1941.
Od 1941 r. studiował historię krajów Europy Wschodniej i Bałkanów, prawo międzynarodowe i języki wschodnie na Uniwersytecie Humboldtów w Berlinie, gdzie w 1944 obronił pracę dyplomową na temat prasy na Ukrainie Zakarpackiej.
Twierdził, że podczas wojny utrzymywał kontakty zarówno z przedstawicielami „podziemia ukraińskiego – UPA, jak i polskiego – AL”[3].
W latach 1946–1950 pracował w Polskiej Misji Wojskowej w Berlinie[2]. Publikował następnie w „Die Neue Zeitung”, niemieckojęzycznym dzienniku, założonym przez Amerykanów[2]. W czerwcu 1950 uczestniczył w berlińskim antykomunistycznym Kongresie Wolności Kultury, gdzie poznał Jerzego Giedroycia i Józefa Czapskiego[2]. W wyniku tego spotkania, wespół z Jerzym Prądzyńskim, od czerwca 1952 do stycznia 1953 zaczął wydawać niemieckojęzyczny biuletyn informacyjny: „Stimmen zu Osteuropäischen Fragen” („Głosy na temat kwestii Europy Wschodniej”), finansowany ze środków Instytutu Literackiego w Paryżu. Od tego czasu współpracował z paryską „Kulturą”, pod ps. „Berlińczyk”. Jego korespondencja z Jerzym Giedroyciem ukazała się w tomie: Emigracja ukraińska. Listy 1950-1982 (seria: „Archiwum »Kultury «”; Czytelnik 2005, ISBN 83-07-02981-3).
W 2007 r. ukazała się księga pamiątkowa pt. Polska. Ukraina. Osadczuk. Księga jubileuszowa ofiarowana profesorowi Bohdanowi Osadczukowi w 85 rocznicę urodzin (pod red. Bogumiły Berdychowskiej i Oli Hnatiuk, Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej 2007, ISBN 978-83-227-2625-9).
Mieszkał w Berlinie. Ze względu na podeszły wiek sprowadził się do rodziny swojej koleżanki Agaty Frajtag do Zakliczyna[2]. Tam zmarł i został pochowany na cmentarzu parafialnym. Msza pogrzebowa odbyła się 25 października 2011 w kościele w Zakliczynie z uczestnictwem duchowieństwa greckokatolickiego i rzymskokatolickiego[1].
Twórczość
Die Entwicklung der kommunistischen Parteien Ostmittelseuropas (1962)
Weisser Adler, Kreuz und Rote Fahne. Chronik der Krisen des kommunistischen Herrschaftssystems in Polen 1956-1982 (1982)
